در روزهای پایانی سال 95 در حدود 2 ماه به انتخابات ریاست جمهوری، تعدادی از ادمین های کانال های تلگرامی توسط یکی از نهادهای اطلاعاتی بازداشت شده اند. هنوز حکمی از سوی قوه قضاییه برای این افراد صادر نشده است و برخلاف اصل 32 قانون اساسی این افراد تفهیم اتهام نشده اند و برخلاف اصل 35 تا مدت ها وکیل نداشته اند.

دوره بازجویی از این افراد طولانی شده و برخی خانواده های این افراد از وضعیت آنها بی خبر بوده اند. چرا پیش از برگزاری انتخابات این افراد دستگیر نشده بودند و تنها 2 ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری و در آستانه نوروز که بسیاری از نهادها تعطیل هستند، این افراد دستگیر شدند؟

در جنگ رسانه ای، ادراکی و روانی به سرمی بریم و مهم ترین ابزار کشورهای مخالف برای ضربه زدن به ایران پیش از آنکه جنگ اقتصادی، دیپلماسی و رسانه ای باشد، جنگ روانی است. امروز رسانه ملی چقدر نقش در تنظیم فضای روانی کشور داشته و مردم روزانه تا چه میزان اطلاعات خود را از طریق این رسانه تامین می کنند؟ باید به رسانه های داخلی اعتماد کنیم.

نهادها، ارگان، سازمان ها، سردمداران و سیاستگذاران در کشورهای پیشرفته با صاحبان رسانه ها صبحانه کاری می گذارند و درخصوص حدود و مسائل روز جامعه مشورت می کنند، اما ما فکر می کنیم به غیر از رسانه ملی و یک روزنامه خاص، مابقی جاسوس و ضدانقلاب هستند.

دستگیر کردن، محدود کردن و بستن رسانه های مختلف راه حل حفظ امنیت رسانه ای و اطلاعاتی در کشور نیست، چرا که این کار سبب خودسانسوری روزنامه ها و بازکردن میدان برای رسانه های خارجی می شود.

کانال های تلگرامی دستگیر شده در سال 96 پس از چند ماه تبرئه و آزاد شدند، اما آسیب های این اتفاق گریبان رسانه ها را رها نکرده و آنها همچنان مجبور به خودسانسوری هستند.

رسانه ملی از میان 3 هزار شخصیت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و دارای تحصیل به استفاده از کمتر از 100 نفر بسنده کرده است و با این تفکر می خواهند به جنگ با رسانه ها بروند.