نام من «احمد» است و عضوی از خانواده «کارگران کشاورزی» هستم. خانواده ای که هرچند بزرگ و پرجمعیت است، ولی به چشم نمی آید، یا بهتراست بگوییم که مثل دیگران به چشم نمی آید.

شاید بتوان ما را با کارگران ساختمانی مقایسه کرد و گفت که آنها نیز مثل ما، از صبح تا غروب عرق می ریزند و کارهای شاق انجام می دهند. ولی واقعیت این است که آنها لااقل در اطراف ساختمان های نیمه کاره داخل شهرها و آبادی ها پرسه می زنند، میله گرد می برند و مصالح حمل می کنند و به همین خاطر، توسط عابران و مردم و مسئولان، تا حدودی دیده می شوند. ولی ما را کسی نمی بیند، چون حتی از آبادی های دوردست هم فاصله داریم و گذر کسی در دل باغات