139 روز از سالی عجیب را پشت سر گذاشته ایم. 139 روز بمباران خبری. 139 روز پر از رویدادهای مختلف. گاهی پیش بینی نشده، در موارد بسیاری هم قابل پیش بینی. در این میان یکی پیدا می شود ویدئو پشت ویدئو می سازد، لیوان آب جلویش می گیرد و از بی آبی و سیاست های نادرست در مدیریت منابع آب می گوید. بعد از مشکلات زنان حرف می زند. یکی دیگر تلویزیون فارسی راه می اندازد، یکی به فکر پول های افسارگسیخته عربی است تا وب سایت فارسی راه بیندازد. یکی هم با یکی دیگر، ترانه می خواند و چهل سال عمر ما را به سخره می گیرد. همه ما زندگی مان و عمرمان را دوست داریم. می دانیم کجای عمرمان چه پشت سر گذاشته ایم و کجا را اشتباه کرده ایم. امسال نیز در ایران خیلی ها چهل ساله می شوند. چهل سالگی دوره خاصی است.دوره ای که دیگر جوانی را پشت سر می گذاریم و وارد میانسالی می شویم. فصل تدبیر و استفاده بیشتر از تجربه هاست. اتفاقا همین چهل ساله ها سال های دفاع مقدس را هم به خاطر دارند. قدر تجربه ها را بیشتر می فهمند و می دانند. قرار نیست کودکی و جوانی بازگردد و بهتر است از فرصت های پیش رو بهترین بهره ها را برای اصلاح ببرند. اما با بمباران های امروز مثل بمباران های دیروز نمی توان مواجه شد. بمباران های خبری ظریف تر است: اثر تخریبی اش هم بیشتر. هر آدمی نمی تواند از پس بمباران های خبری برآید. فقط نمی توان یک استراتژی «سکوت» داشت و به حوصله و صبر مردم امید بست. کار بی حساب و بدون دقت هم نمی توان کرد. اینجاست که قدر روزنامه نگاران و خبرنگاران مشخص و مشخص تر می شود. امروز روز ما است: روز چهل ساله هایی که آنقدر سرد و گرم چشیده اند که با هر خبری سوداگری نکنند و بتوانند به موقع و بدون آنکه خطوط قرمز میدان های مین را بشکنند راه را به دیگران بنمایانند. روزهای پیش روی مان پر از بمباران های خبری خواهد بود و فقط روزنامه نگاران و خبرنگاران کارکشته اند که می دانند چگونه این حملات را از سر بگذرانند.