روزنامه ها اوضاع خوبی ندارند. اما مقصر کیست؟ به ما روزنامه نگارها باشد عالم و آدم را مقصر می دانیم الا خودمان را. اما به قول حضرت بیدل: کس عیب کس نبیند تا بی حیا نباشد. با عرض معذرت از دوستان و همکارانم باید عرض کنم: اینکه مدام در پوستین دیگران می افتیم و از حال خودمان غافلیم نشان بی حیایی است. روزنامه ها اوضاع خوبی ندارند؟ قبول. کیست که در چنین امر بدیهی ای شک داشته باشد اما ما روزنامه نگارها چه قدر در این میانه مقصریم؟ اینکه اقتصاد روزنامه ها همانند روزگاران گذشته نیست و روزنامه نگار درست و درمان حاضر نیست با این حقوق های چندرغازی کار انجام بدهد بحثی است که می توان بر سر آن چند و چون کرد اما فعلا بضاعت ما در این حوزه همین است که ملاحظه می فرمایید. با این بضاعت همین که مردم لطف می کنند و مجلات و روزنامه های مارا به همراه خود ما آتش نمی زنند لطف می کنند. چرا مردم باید نشریات پر غلط مارا بخوانند. نه ذوقی، نه جسارتی، نه نثری، نه نظمی، نه...آخر به چه حسابی باید در این اوضاع بلبشو که ایمان فلک رفته به باد، ملت دست در جیب شان کنند و پول بدهند روزنامه ای را بخرند که هیچ چیزش آدمی را سر ذوق نمی آورد. ذوق بخورد توی ملاج مان، گاهی خبری بیات شده را با چنان افتخاری در پیشانی نشریه می آوریم که هرکس نداند گمان می کند شاخ غول را شکسته ایم و جالب اینکه ادعای مان هم زیاد است. به همدیگر گیر هم می دهیم و آنکه گیر می دهد خودش از نوشتن یک انشای ساده عاجز است حتی در بخش آگهی یک روزنامه درست و حسابی استخدام شود. بله، این جوری هاست که نشریات مان روز به روز بی رونق تر می شوند و ما همچنان دوره می کنیم روز را و شب را و هنوز را. افقی پیدا نیست. مگر خضر مبارک پی درآید.