نمی دانم چرا ما جماعت اهل هیچ گونه اعتدالی نیستیم. یعنی دل مان نمی خواهد وقتی چیزی یا کسی را دوست داریم یا حتی وقتی از چیزی یا کسی بدمان می آید عدالت را رعایت کنیم. دوست داریم به هر ترتیب یا از این طرف بام بیفتیم یا از آن طرف بام. چند روز پیش که سالروز درگذشت شاعر خوب همروزگارمان «سیمین بهبهانی» بود دوباره همه مان یاد این شاعر درگذشته افتاده بودیم. تا اینجای ماجرا همه چیز خوب و قابل ستایش بود اما آنچه توجه مرا جلب کرد تکرار عنوان هایی بود که سال هاست به آنها عادت کرده ایم. «نیمای غزل» یکی از عنوان هایی بود که مدام داشت تکرار می شد و تکرارکنندگان به خیال خودشان داشتند احترام سیمین خانم را حفظ