این بچه ها عالی هستند. جوری فوتبال بازی می کنند که فکر می کنی هرکدامشان یک ستاره اند. بچه های لیگ پرشین را می گویم. نوجوان هایی که زندگی سخت و پرغصه ای دارند اما 4 سال است که در لیگ پرشین دور هم جمع می شوند تا مسابقه دهند. تیم ها از بچه های ساکن در حاشیه شهرها تشکیل شده؛ بچه هایی که در محله های فقیرنشین زندگی می کنند. بچه هایی که خیلی هایشان مجبورند کار کنند تا کمک خرج خانواده هایشان باشند. آنها را خیلی جاها ممکن است دیده باشیم. پشت چراغ قرمز در حال فروختن گل یا وقتی دارند شیشه ماشین ها را تمیز می کنند. آنها هم آرزوهایی دارند، درست مثل بقیه بچه ها. مثلا شایان آرزو دارد هیچ کس معتاد نباشد و هیچ درد و بدبختی ای وجود نداشته باشد. بچه های زلزله زده کرمانشاه هم بیایند اینجا بازی کنند و خوشحال باشند.

ابوالفضل دوست دارد مثل عادل فردوسی پور گزارشگر شود. محمد که از سیستان و بلوچستان آمده، آرزویش این است که همه جا صلح و صفا باشد و همه باهمدیگر دوست باشند. سعید از کرمان دلش می خواهد فوتبالیست شود. خیلی از بچه های لیگ آرزویشان همین است. آنها در زمین چمن بازی می کنند در حالی که عده ای برای تشویق کردنشان آمده اند. تشویق کننده ها یکصدا تیم ها را تشویق می کنند. «توپ، تانک، فشفشه، این توپ باید گل بشه.» «تیم ما شیره.» گزارشگر هم بازی را گزارش می کند. «فیصل دروازه بان تیم دروازه غار از جان مایه می گذارد برای اینکه دروازه تیمش باز نشود.» و باز صدای تشویق هواداران بلند می شود. بچه ها می گویند این لیگ به خاطر آرش برگزار شده. آرش پسر 12 ساله ای بود که چند سال پیش از دنیا رفته. او هم فوتبال بازی می کرد و حالا بچه ها هر سال یادش را زنده نگه می دارند. انگار آرش جایی در آسمان ایستاده و بازی بچه ها را با لبخند نگاه می کند.