عزت ا... انتظامی در همان نخستین حضور جدی و پررنگ سینمایی اش به قله رسید و به شکلی هنرمندانه پریشانی و استحاله شخصیت مش حسن را در «گاو» به تصویر کشید.

انتظامی بخوبی قدر این موقعیت را دانست و سعی کرد در ادامه هم انتخاب هایی درست در سینما داشته باشد و پیروزی اولیه خود را خدشه دار نکند. او با این کار هم به خود احترام گذاشت و هم به آن تماشاگرانی که با تماشای «گاو»، روی هنر بازیگری او حساب ویژه ای باز کرده بودند.

همیشه در اوج بودن در سینما کار بسیار دشواری است و فقط عده کمی از بازیگران می توانند بر وسوسه بازی در انبوه نقش های فریبنده و پرمنفعت اما سطحی غلبه کنند و نسبت به آنها بی اعتنا باشند. انتظامی تا حدود زیادی موفق به انجام این کار مهم و بزرگ شد و با صبر، حوصله، مقاومت و هنرهای «نه گفتن» و «انتخاب» کارنامه ای درخشان و غبطه برانگیز برای خود دست و پا کرد؛ کاری که با احترام حتی دیگر بزرگان و هم نسلان او در بازیگری هم موفق به انجام آن نشدند و گاهی در کارهایی بازی کردند که دور از شان و جایگاه آنها بود.

یکی از نتایج این وسواس و گزیده کاری، شوق و عطش همواره تماشاگران برای دیدن بازی های او بود. انتظار مخاطبان هم غالبا با پاسخی شایسته از سوی انتظامی همراه بود و او در هر بار حضور در سینما چیزی در چنته برای غافلگیری و خوشایند تماشاگران داشت. سخت بود در محضر او با آن طنین صدا و چشمان درشت و شوخ و شنگ و بازیگوش، توجه تماشاگر به بازیگر دیگری جلب شود.

انتظامی خودش هم بخوبی به مسیر درستی که در بازیگری طی کرده بود، آگاهی داشت و در تبختری دلپذیر رو به دوربین عباس یاری گفته بود: «هر کاری کردم، خوب کردم. همشون رو دوست دارم و می دونستم جزو فیلم های درجه اول می شن. همیشه یه کاری نکردم بعد پشیمون شم بگم وای کاش این کار و نمی کردم.»

در گفت وگویی که سال 93 با استاد داشتم، جویای وضع جسمانی اش شدم. با همان لحن شیرین همیشگی گفت: «وضع جسمی ما نسبت به سن و سالمان است دیگر. آدم مشرف به موت است منتهی انجام نمی شود!» حالا دیگر انجام شده و درد و رنجتان به پایان رسیده است آقای انتظامی، اما دلتنگی ما تازه شروع شده و ظاهرا سرانجامی هم ندارد.