یک بار دکتر منصور صفت گل، استاد تاریخ دانشگاه تهران در کلاس درس گفت، بزرگراه ها و «اتوبان»های جدید آدم ها را نادان کرده است. اشاره او به این بود که این مسیرهای عریض و چند «بانده» سبب شده که آدم ‎ها هنگام گذر از یک شهر به شهر دیگر، از راه و مسیر هیچ نبینند و هیچ نفهمند، در ماشین های گرم و نرم شان لم بدهند، اگر هوا سرد باشد، بخاری روشن کنند و اگر گرم، کولر و در زودترین فرصت ممکن به مقصد برسند. نه از پیچاپیچ و دشواری های راه چیزی در می یابند (جز ترافیک) و نه از عوارض طبیعی و انسانی بین راه، اعم از روستاها و کاروانسراها و شهرها و اتراق گاه ها. در سال های اخیر هم به لطف پول و امکانات، در طول مسیر،