20 سال گذشته است از همان روزهایی که اتفاقات کوی دانشگاه رخ داد. ما روزنامه نگاران کنونی و آن زمانی هنوز نمی توانیم بگوییم چه شد که آن گونه شد؟ بر سر کسانی که در آن روزها حضور داشتند، چه آمد؟ آن مسئولان، آن دانشجویان، آن زندانیان، آن ز خمی ها و... چه شدند؟ چه طنز غریبی است که آسیب دیدگان تلخ تر شدند، برخی به براندازان پیوستند و برخی دیگر به سکوت و سکون پیوستند. مرور آنچه در این یکی، دو روز در شبکه های اجتماعی رخ داده، می تواند اشک را در چشمان برخی، نفرت را در دل برخی دیگر، حسرت و اندوه را برای دیگرانی زنده کند. اما بعد تاریخی بر بیشتر اظهارنظرها در شبکه های اجتماعی غلبه دارد. مرکز اسناد انقلاب فیلم کمتر دیده و شنیده شده از مواضع هاشمی رفسنجانی و حسن روحانی درباره 18 تیر 78 منتشر کرده که با استقبال فراوان جمعی از کاربران روبه رو شده است. حجت الاسلام حسن روحانی در سال 78 از سرکوب عناصر فرصت طلب گفته و آیت الله هاشمی رفسنجانی در واکنش به قضایای 18 تیر تاکید داشته است: «هر حرکتی جدای از رهبری باشد محکوم به شکست است» یا از نظر کاربری عاقبت حاضران در 18 تیر و اتفاقات 88 یکی بوده «دریوزگی در غرب و تلاش برای تحریم بیشتر ایران. و در این، عبرت هاست برای اهل ایمان». البته یکی از کسانی که تصویرهای او در آن روزگار منتشر شد اکنون پر از نفرت است. برخی هم یادی کردند از شاکیان خصوصی روزنامه سلام در سال 78؛ محمود احمدی نژاد، کامران دانشجو، حمیدرضا ترقی و مهدی رضا درویش زاده. دکتر درویش زاده نماینده دزفول بود که از تندترین نمایندگان مجلس پنجم علیه دولت اصلاحات بود؛ هرچند در انزوای تاریخ محو شد. البته سخنان سعید حجاریان، در نخستین روز توقیف روزنامه سلام هنوز به یاد مانده است: «رای مردم به جمهوری اسلامی، رای به دموکراسی است و اگر این قاعده چه در مطبوعات و چه در انتخابات در هم شکسته شود، آن گاه سیاست ورزی به پایان می رسد». همان طور که به یاد دارند در حیاط کوی دانشگاه تهران، گروهی از دانشجویان مشغول گفت وگو با دکتر مصطفی معین وزیر فرهنگ و آموزش عالی بودند. معین تا صبح پیش آنها ماند. یکی از کاربران به اخبار ساعت دو ظهر 18 تیر اشاره کرده که در آن گزارشی از دوستی سگ و گربه پخش کرد و تا مدت ها سوژه برخی طنزنویسان مشهور آن زمان بود.

ریش تراش دزدیدن اروجعلی هنوز هم در یادها مانده است. اما واقعیت این است که 18 تیر برای خیلی از جوانان و نوجوانان اکنون، فقط مجموعه ای از شنیده هاست، کسانی که هیچ کدام از آن لحظات را ندیده و لمس نکرده اند اما برای بسیاری مرور خاطرات آن روزها پر است از آلام. یک سوال هم مطرح است؛ از 18 تیر 78 دو دهه گذشت؛ یعنی بچه هایی که همان روز به دنیا آمدند الان 20ساله هستند اما شعارها وخواسته های جامعه مدنی هنوز بر همان موضوعات می چرخد. چطور می شود در همه بزنگاه های سیاسی جامعه باز هم اولویت ها همان ها باشند؟ اما یکی یادآوری کرده است؛ می دانستید ما حافظه تاریخی نداریم؟ واقعیت این است امسال نیز گذشت؛ 20 سال گذشت... «ما هنوز نگاه، ما هنوز امید؟».