دنیای اقتصاد: اواخر هفته یک ویدئوی کوتاه به طور گسترده در فضای مجازی و حتی برخی رسانه های رسمی منتشر شد که نفرت انگیز بودن آن از همان تیترش آغاز می شد: «چاقوکشی در کشتی نونهالان.» گذشته از اینکه چاقوکشی در هر مکان و موقعیتی که رخ بدهد بیزارکننده است، وقوع این اتفاق در یک مکان ورزشی و آن هم محل مسابقات رده سنی نونهالان، به شدت حیرت انگیز و بهت آور است. آنچه از این فیلم کمتر از دو دقیقه ای فهم می شود، این است که گویا در پایان یک رقابت، مربیان طرف بازنده این شکست را تاب نیاورده اند و به جان هم افتاده اند. اینجاست که یکی از آنها دست به پر شالش می برد و ناگهان چاقو بیرون می آورد. نوشته شده که او قصد یورش بردن به مسوولان برگزاری مسابقات را داشته است و برخی هم از تسویه حساب‎های شخصی در پس زمینه این اتفاق هولناک خبر داده اند.

در تصاویر روشن نیست که آیا کسی صدمه هم دیده یا نه، اما شگفت زدگی و نگرانی نوجوانان کاملا جلب توجه می کند. مولفه های تشکل دهنده این قاب، آن قدر متناقض و پارادوکسیکال است که قلم از پرداختن از آن عاجز می ماند. طبیعتا عرصه ورزش باید صحنه جوانمردی و اخلاق باشد؛ به ویژه کشتی که از دیرباز به عنوان یک ورزش پهلوانی در جامعه ما مطرح بوده است. معمولا اکثر ورزشکارانی که به عنوان الگو به جامعه معرفی می شوند از دل کشتی بیرون آمده اند برای همین دیدن چنین صحنه هایی غیرقابل قبول است. معلوم است که هتاکی و لات بازی و چاقوکشی در چنین فضایی تا چه اندازه می تواند زشت باشد. حالا رده سنی مسابقات را هم به این ملغمه آشفته بیفزایید تا روشن شود با چه قاب کدر و متعفنی طرف هستیم. بچه هایی که امروز در این سن چنین تصاویر زننده ای را به چشم می بینند، فردا قرار است چه گلی بر سر این کشور بزنند؟ مهم تر اینکه چطور می توانیم از آنها انتظار داشته باشیم روح و روان سالمی داشته باشند و درست و متمدنانه برخورد کنند؟ حیف، هزار بار حیف.