اشاره: دوفصلنامه علمی فارین افرز وابسته به شورای روابط خارجی آمریکا که در حوزه روابط بین الملل و سیاست خارجی به صورت تخصصی فعالیت دارد، در شماره ژون و می 2024 خود در مقاله ای با عنوان «نظم آشوبی ایران؛ چگونه جمهوری اسلامی در حال بازسازی خاورمیانه است» به قلم سوزان مالونی معاون رئیس موسسه بروکینگز و مدیر برنامه سیاست خارجی این موسسه، به موضوع نفوذ منطقه ای ایران و محور مقاومت پرداخته است. این مقاله علی رغم ادعاهای واهی و اتهاماتی که به کشورمان وارد داشته است و علی رغم اینکه نویسنده آن نتوانسته است، عصبانیت خود را از پیروزی های منطقه ای ایران کتمان کند، برای بررسی دید نهادهای مشاور سیاست خارجی ایالات متحده، سیاستگذاری های اندیشکده ای و همچنین موضع لابی های سیاست خارجی آمریکا درباره تحولات فعلی منطقه غرب آسیا و موضوع تقابل محور مقاومت و رژیم صهیونیستی مفید و حائز اهمیت است. در ذیل ترجمه این مقاله را می خوانید:

جنگ اسرائیل و غزه (و احتمال اینکه ممکن است این جنگ به یک آتش سوزی گسترده تر تبدیل گردد) تلاش های مصمم سه رئیس جمهور ایالات متحده را برای متمرکز کردن منابع آمریکایی و تمرکز بر خاورمیانه از بین برده است.

بلافاصله پس از 7 اکتبر، جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده به سرعت برای حمایت از اسرائیل، متحد مهم آمریکا، و جلوگیری از گسترش خصومت ها اقدام کرد. اما این درگیری به یک بن بست جهنمی تبدیل شده است.

ماه ها عملیات شدید اسرائیل برای از بین بردن حماس، کشته شدن ده ها هزار غیرنظامی فلسطینی، و ایجاد یک فاجعه انسانی در نوار غزه ناکام مانده است و با گسترش بحران، تحرکات ایالات متحده در خاورمیانه نیز افزایش می یابد.

حضور و تعامل مجدد با خاورمیانه خطراتی را برای بایدن به همراه دارد، به ویژه در حالی وی برای انتخاب مجدد با رئیس جمهور پیشین ، دونالد ترامپ، رقابت می کند، که انتقادات ترامپ از هزینه های انسانی و اقتصادی جنگ های آمریکا در عراق و افغانستان در میان رای دهندگان(در سال 2016) مورد استقبال قرار گرفت و کمپین ریاست جمهوری 2016 وی را تقویت کرد.

در نظرسنجی کوئینیپیاک (Quinnipiac) که سه هفته پس از حمله 7 اکتبر انجام شد، 84 درصد از آمریکایی ها ابراز نگرانی کردند که ایالات متحده ممکن است به سمت دخالت مستقیم نظامی در درگیری های خاورمیانه کشیده شود و تنها یک نفر از هر پنج پاسخ دهنده به نظرسنجی پیو در فوریه 2024 موافق بود که ایالات متحده باید یک فشار دیپلماتیک «گسترده» برای پایان دادن به جنگ اسرائیل و غزه انجام دهد. اما خطرات ناشی از ترس حتی بیشتر است.

جمهوری اسلامی ایران در واقع، باتلاق خاورمیانه را فرصتی برای دستیابی به موفقیت در استراتژی چهار دهه ای تهران برای تضعیف یکی از اصلی ترین دشمنان منطقه ای خود، اسرائیل (رژیم صهیونیستی) و تحقیر ایالات متحده و کاهش شدید نفوذ آنان در منطقه می بیند.

جمهوری اسلامی ایران پس از انقلاب 1979 خود قصد الهام بخشیدن به قیام های مذهبی را داشت و به نظر بسیاری از ناظران، شاید به نظر برسد که شکست خورده است.

در واقع، اگرچه صاحب نظران در واشنگتن اغلب بر این باور است که ایران مهار شده و حتی منزوی شده است. اما این هرگز درست نبود. در عوض، تهران استراتژی حساب شده ای را برای توانمندسازی شبه نظامیان نیابتی و تاثیرگذاری بر عملیات در همسایگی خود در حالی که قابلیت انکار قابل قبولی را حفظ می کند، ایجاد کرد.

چشم انداز استراتژیک پس از 7 اکتبر در خاورمیانه، چشم اندازی است که تا حد زیادی توسط ایران ایجاد شده و به نقطه قوت آن تبدیل شده است. رهبران ایران سعی دارند اسرائیل را تضعیف کرده ، منافع ایالات متحده را تضعیف کنند و نظم منطقه را بیشتر به نفع خود شکل دهند. حقیقت این است که جمهوری اسلامی اکنون در موقعیتی بهتر از هر زمان دیگری برای تسلط بر خاورمیانه از جمله با دستیابی به توانایی ایجاد اختلال در کشتیرانی در چندین نقطه است.

در صورت عدم کنترل، گسترش چشمگیر نفوذ ایران تاثیر فاجعه باری بر اسرائیل، منطقه وسیع تر و اقتصاد جهانی خواهد داشت. برای برهم زدن این تقویت قدرت ایران، بایدن فورا نیاز به بیان و سپس اجرای یک استراتژی روشن برای محافظت از غیرنظامیان فلسطینی از تحمل تبعات سنگین عملیات نظامی اسرائیل، مقابله با استراتژی مخرب جنگ به نیابت ایران، و کاهش توانایی های همدستان تهران دارد.

دستیابی به این اهداف مستلزم مجموعه ای از اقدامات پیچیده از سوی واشنگتن است و آمریکایی ها از آسیب های نظامی، اقتصادی و انسانی تعهدات کشورشان در خاورمیانه خسته شده اند.

هیچ قدرت جهانی به جز ایالات متحده، ظرفیت نظامی و دیپلماتیک برای خنثی کردن جاه طلبی های ایران را با مدیریت درگیری مارپیچ بین اسرائیل و غزه و مهار مخرب ترین پیامدهای بلندمدت آن ندارد.

از زمان پیروزی و حضور حماس در غزه در سال 2007، ایران به عنوان حامی اصلی این گروه بوده است. تهران پول و سایر حمایت ها از جمله فناوری های نظامی، اطلاعاتی و 300 میلیون دلار در سال کمک مالی را ارائه کرد که حمله 7 اکتبر را ممکن می کرد. این کشور پهپادها و موشک ها و همچنین زیرساخت ها و آموزش هایی را برای کمک به حماس در ساخت تسلیحات خود فراهم کرد- سلاح هایی که حماس برای ادامه حملات به اسرائیل (پاسخ به اسرائیل) برای چندین ماه پس از شروع جنگ استفاده کرد.

پس از 7 اکتبر، شبه نظامیان مورد حمایت ایران نیز به سرعت فعالیت هایی را برای هدف قرار دادن نیروهای اسرائیلی و آمریکایی در منطقه افزایش دادند. این حملات باعث تلفات بیش از صد نفر در میان نظامیان آمریکایی شده است. حوثی ها (انصارالله یمن)، گروه مسلح مورد حمایت ایران که بر بسیاری از مردم یمن حکومت می کنند، به کشتی های در حال حرکت در دریای سرخ حمله کرده اند که باعث شده است ترانزیت از کانال سوئز در دو ماه اول سال 2024 تا 50 درصد کاهش یابد.

ایران همچنین اقداماتی صریح برای بالا بردن وجهه دیپلماتیک خود در پی 7 اکتبر انجام داد. چند روز پس از حمله حماس، ابراهیم رئیسی رئیس جمهور ایران برای اولین بار مستقیما با محمد بن سلمان، ولیعهد سعودی، مستقیما تلفنی صحبت کرد و در ماه نوامبر نیز در آن شرکت کرد.

در نشست منطقه ای در ریاض دیگر مقامات ایرانی، مانند حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه، در منطقه و فراتر از آن به دنبال این هستند که کشورشان را به عنوان یک میانجی مورد اعتماد معرفی کرده، حتی در شرایطی که ایران همچنان از حماس حمایت می کند.

هیچ یک از این تحولات صرفا نتیجه چشم اندازهای جدید ایران در آشفتگی و انجام حرکات فرصت طلبانه و تکانشی نیست. آنها محصول یک بازی آزمایش شده در طی زمان هستند. از بدو پیدایش جمهوری اسلامی، رهبری ایران جاه طلبی های گسترده ای در سر داشته است. تهاجم عراق به ایران در سال 1980 منجر به جلب حمایت داخلی از نظم جدید در تهران و به نفع رژیم تئوکراسی نوپا بود و موقعیتی را برای ایجاد یک صنعت دفاعی داخلی قوی فراهم کرد و جمهوری اسلامی را قادر ساخت که از همان دوران نوپایی خود زنده بماند.

تهران برای تقویت موقعیت خود از آتش سوزی های پی در پی در منطقه استفاده کرده است. از نظر تاریخی، برخی از با ارزش ترین گشایش ها در نتیجه گام های اشتباه واشنگتن و شرکای آن در منطقه، مانند حمله آمریکا به عراق در سال 2003، رخ داده است. صدام حسین، رئیس جمهور عراق، سرنگون شد و رژیم او با دولتی ضعیف به رهبری شیعیان ناراضی توام با روابط موجود با تهران جایگزین شد. ایران در سال های بعد از دیگر لحظات هرج و مرج منطقه ای نهایت استفاده را برد.

از آغاز سال 2013، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی این کشور (IRGC) به همراه نیروی جانشین اصلی خود، حزب الله، بر روی بسیج کردن تیپ های شیعیان افغان و پاکستانی در یک شبکه شبه نظامی شیعه فراملی بزرگ تر برای دفاع از بشار اسد در سوریه کار کرد. تهران در نهایت در طول جنگ داخلی سوریه شراکت موثری با روسیه ایجاد کرد که پس از حمله ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه به اوکراین، به یک همکاری استراتژیک گسترده تر گسترش یافت.

یکی از مولفه های کلیدی استراتژی ایران در همسایگی اش، پرورش «محور مقاومت»، شبکه ای از شبه نظامیان منطقه ای با ساختارهای سازمانی گسسته، منافع متداخل، و پیوندهایی با نهادهای امنیتی و مذهبی ایران بوده است.

بنیانگذار جمهوری اسلامی، آیت الله روح الله خمینی(امام خمینی(ره)، معتقد بود که صدور انقلاب برای بقای آن ضروری است و استدلال می کرد که اگر حکومت دینی «در یک محیط بسته» بماند، «قطعا با شکست مواجه خواهد شد».

(امام) خمینی و یارانش که مصمم بودند موج گسترده تری از خیزش های تحت رهبری اسلام گرایان را علیه نظام های سلطنتی و جمهوری های سکولار در خاورمیانه به راه بیندازند، زیرساخت هایی را ایجاد کردند که برای سرنگونی وضعیت موجود در سراسر جهان اسلام اختصاص یافته بود.

موج انقلاب در خاورمیانه اگرچه محقق نشد، اما با ظهور گروه های شبه نظامی دلسوز که به دنبال حمایت دولت انقلابی بودند، امیدها زنده ماند.

سرمایه گذاری های اولیه جمهوری اسلامی دارایی ارزشمندی را به همراه داشت که الگویی برای تلاش های بعدی آن بود: حزب الله؛ پس از تهاجم اسرائیل به لبنان در سال 1982، سپاه نوپای ایران آموزش و هماهنگی حزب الله، یک گروه مسلح شیعه را آغاز کرد. کمک ایران فورا حزب الله را قدرتمندتر کرد.

حزب الله از طریق جناح سیاسی خود، عمیقا به دولت لبنان وارد شد و اعضایی را در پارلمان و کابینه نصب کرد. این نقش سیاسی اتکای این گروه به زور را کاهش نداد.

علی رغم تلاش های اسرائیل و ایالات متحده برای از بین بردن شبه نظامیان حزب الله، ده ها هزار جنگجوی فعال دارد و با کمک تهران، زرادخانه ای متشکل از 150000 راکت و موشک عمدتا کوتاه و متوسط و همچنین هواپیماهای بدون سرنشین و ضدتانک، ضدهوایی و توپخانه ضد کشتی جمع آوری کرده است. تهران به کمک سالانه 700 تا 1 میلیارد دلار به حزب الله ادامه می دهد و این گروه همچنان بازیگر اصلی اجتماعی، سیاسی و نظامی در لبنان است.

حزب الله به طور فوق العاده ای برای ایران مفید بوده است. رئیس این حزب، شیخ(سید) حسن نصرالله، یکی از معدود بازیگران قدرت منطقه ای است که آشکارا به رهبر عالی ایران به عنوان رهبر معنوی سازمان خود ادای احترام می کند، اگرچه حزب الله دیگر از هدف اولیه خود برای ایجاد یک دولت اسلامی در لبنان حمایت نمی کند. نقش حزب الله در عقب نشینی اسرائیل از جنوب لبنان، که در سال 2000 تکمیل شد، تحسین منطقه ای و مشروعیت داخلی پایدار را برای این گروه به همراه آورد و دامنه جهانی آن همچنان به تقویت اهرم تهران ادامه می دهد. حزب الله از اوایل دهه 1990، نقش حیاتی در انتقال بودجه، آموزش و تسلیحات از ایران به گروه های مختلف از جمله حماس دارد.

ایران با پرورش حزب الله به عنوان الگو، تلاش و منابع عظیمی را برای پرورش گروه های شبه نظامی در سراسر خاورمیانه فراهم کرد.

حمایتی که از گروه های شبه نظامی فلسطینی، به ویژه جهاد اسلامی فلسطین و حماس انجام داد، در دهه های بعد، و کمک هایش به مخالفان شیعه صدام در عراق، سودهای زیادی را به همراه داشت.

این روابط سکوی پرشی را برای نفوذ ایران در نقاط عطف کلیدی برای ثبات منطقه فراهم کرد. در دهه 1990، حملات جهاد اسلامی فلسطین (PIJ) روند صلح اسرائیل و فلسطین را مختل کرد و سیاست اسرائیل را به سمت سیاست های راست (افراطی) سوق داد.

پس از حمله آمریکا به عراق در سال 2003، حمایت تهران از مجلس اعلای اسلامی عراق و حزب الدعوه، هر دو جناح مهم شیعه، ایران را به تاثیرگذارترین بازیگر در سیاست پس از جنگ عراق مبدل ساخت.

جنگ داخلی سوریه(شورش تکفیری ها علیه دولت قانونی سوریه) جایگاه حزب الله را به جواهری در تاج شبکه نیابتی ایران ارتقا داد. حزب الله با همکاری نزدیک با سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، شبکه گسترده تری از شبه نظامیان شیعه مورد حمایت ایران را که از افغانستان، عراق، پاکستان و یمن به سوریه سرازیر شدند، آموزش دیدند و هماهنگ شدند.

ایران در توسعه این شبکه انعطاف پذیری و عمل گرایی قابل توجهی نشان داده است و این امکان را به آن می دهد تا خود را با شرکا و همراهان دیگر در مناطق مختلف هماهنگ کند. گاهی اوقات، تهران از اتاق های عملیات مشترک برای هماهنگ کردن جناح های مختلف استفاده می کند و در برخی مواقع عمدا گروه های موجود را مجزا می کند تا نفوذ خود را بر آنها حفظ کند. پول و مایحتاج ایران برای مدت طولانی یکی از ابعاد اصلی روابط آن با شبه نظامیان بوده است.

با این حال، تهران به طور فزاینده ای نه تنها تسلیحات کامل را منتقل می کند، بلکه ابزارهایی را برای گروه های نیابتی خود برای تولید و بهبود سلاح های موجودشان به طور مستقل نیز منتقل می کند.

نهاد امنیت ملی ایران سرمایه گذاری در جنگ نامتقارن را ابزاری اقتصادی برای به دست آوردن اهرم فشار در برابر دشمنان قدرتمندتر به ویژه ایالات متحده می داند. نفوذ ایران بر شبه نظامیان با حذف اکثر رقبای رادیکال آن در خاورمیانه تقویت شده است. پس از برکناری دیکتاتورهایی مانند صدام و معمر القذافی لیبی از قدرت، جمهوری اسلامی به یکی از معدود بازیگران منطقه ای تبدیل شد که منافع و منابع لازم برای حمایت از شبه نظامیان مسلح را در اختیار داشت.

از بسیاری جهات، رابطه بین ایران و نمایندگان آن نشان دهنده ترجیحات مشترک برای خودمختاری و منافع شخصی است. ماهیت تکاملی سرمایه گذاری های ایران در مشتریانش به نفع آن بوده است و این ایران را قادر می سازد تا دارایی ها و روابط با ارزش و پایدار را حفظ کند که می تواند در برابر اختلالات و نوسانات منطقه مقاومت کند. به عنوان مثال، حتی زمانی که حماس برای چندین سال پس از شروع جنگ سوریه از ایران فاصله گرفت، ایران همچنان به تامین بودجه این گروه ادامه داد و به مرور زمان این روابط دوباره احیا شد.

پس از تهاجم ایالات متحده به عراق، تهران تلاش کرد تا خود را به عنوان یک دلال قدرت در منطقه ای که در آشفتگی قرار دارد، به طور کامل تثبیت کند. اسرائیل کارزاری مصمم را برای کم کردن نفوذ ایران با «چمن زنی» یا حمله معمول به مواضع ایران در سوریه به راه انداخت تا تلاش جمهوری اسلامی برای ایجاد یک پل زمینی برای تامین حزب الله و شبکه گسترده تر نیروهای جانشین آن را مختل کند. این کمپین گرچه موفقیت های تاکتیکی زیادی به دست آورد، اما به نظر نمی رسد که تاثیر بازدارنده معناداری بر ایران و نیروهای نیابتی آن داشته باشد. در همین حال، ایالات متحده به دنبال تعمیق روابط خود با مراکز قدرت جایگزین و تقویت صف بندی های جدید برای مقابله با تهران بود. از «محدودیت دوگانه» پرزیدنت بیل کلینتون (که به دنبال منزوی کردن ایران و عراق و در عین حال پیشبرد صلح اعراب و اسرائیل بود) تا «استراتژی رو به جلو برای آزادی» رئیس جمهور جورج دبلیو بوش (که بر پیشبرد دموکراسی سازی در خاورمیانه و فراتر از آن متمرکز بود)، واشنگتن بارها بر روی طرح هایی سرمایه گذاری کرده است که هدف آن حذف جریان مورد حمایت ایران از خاورمیانه است، اما این طرح ها نتیجه چندانی نداشته است.

در سخنرانی نوامبر 2023، رهبر معظم ایران، (آیت الله سید)علی خامنه ای، این تلاش ها را منعکس کرد و با تمسخر گفت که واشنگتن «در تلاش برای ایجاد «خاورمیانه جدید» به طور کامل شکست خورده است. یک تحول اساسی، اما نه به نفع ایالات متحده. به نفع جبهه مقاومت است. نقشه ژئوپلیتیک غرب آسیا تغییر کرده است، اما به نفع مقاومت تغییر کرده است.

از 7 اکتبر، رهبران ایران از وحشت اسرائیلی ها به وجد آمده اند جنگ فرصتی را برای جمهوری اسلامی برای از سرگیری نقش رسمی در رایزنی های بین مسلمانان و رایزنی های فرامنطقه ای فراهم کرده است. همان طور که اغلب انجام می دهند، رهبران ایران دیپلماسی فعال را به سیاست نمایش قدرت (Power projection) برای آزمایش اراده آمریکا در منطقه، همراه کرده اند.

حملات شبه نظامیان نیابتی ایران یک چالش پیچیده برای واشنگتن و جهان است. از اکتبر 2023 تا اواسط فوریه 2024، حملات توسط نیروهای نیابتی مورد حمایت ایران منجر به تلفات حداقل 186 نفر در میان سربازان آمریکایی در خاورمیانه شد. این موارد شامل 130 آسیب مغزی، کشته شدن سه سرباز ارتش در اردن، و کشته شدن دو ملوان نیروی دریایی در ماموریت جلوگیری از سلاح های غیرقانونی ایران در سواحل سومالی بود.

قبل از 7 اکتبر، دولت بایدن زمان، انرژی و سرمایه سیاسی قابل توجهی را برای کمک به عادی سازی روابط بین اسرائیل و عربستان سعودی سرمایه گذاری کرده بود. چنین معامله ای با گشودن فرصت های اقتصادی جدید و به مرور زمان، کمک به به حاشیه راندن نفوذ بازیگران بدخواه (آمریکا) ، از جمله تهران و حامیان آن، یک پیشرفت بزرگ بود. تلاش بایدن برای دستیابی به توافق عادی سازی بین اسرائیل و عربستان سعودی، جدیدترین مولفه کمپین طولانی آمریکا برای تقویت همکاری بین بازیگران منطقه ای میانه رو خود توصیف شده بود. گفت وگوهای عادی سازی مبتنی بر موفقیت توافق نامه ابراهیم 2020 است که راه را برای برقراری روابط دیپلماتیک بین اسرائیل و بحرین، مراکش، سودان و امارات متحده عربی هموار کرد.

پرونده برقراری روابط دیپلماتیک کامل بین اسرائیل و عربستان سعودی همچنان قانع کننده است. اما جنگ اسرائیل و غزه پیچیدگی های خیره کننده ای را به عادی سازی روابط اعراب و اسرائیل «آنچه قبلا یک اقدام بلندپروازانه تاریخی بود» اضافه کرد. برای بسیاری از اسرائیلی ها در داخل و خارج از کابینه ، 7 اکتبر تنها این باور را تقویت کرد که حاکمیت فلسطین یک تهدید امنیتی غیرقابل قبول است. با این حال، عملیات بعدی اسرائیل در غزه، درخواست های جدید سعودی ها را برای تلاشی معنادار برای جبران رنج فلسطینیان برانگیخت.

ترکیبی از تهدید، دیپلماسی و تروریسم که ایران از 7 اکتبر ماهرانه به کار گرفته است، به پیشبرد برخی از قدیمی ترین اولویت های ایدئولوژیک و استراتژیک ایران کمک کرده است. مانند حماس، رهبری ایران از نابودی اسرائیل و پیروزی جهان اسلام بر آنچه که غرب در حال زوال می داند سخن می گوید. دیدگاه های آنان فرصت طلبانه یا گذرا نیست. آمریکا ستیزی و ضدیت با اسرائیل در بستر جمهوری اسلامی ریشه دوانده است.

مقیاس عظیم ویرانی در غزه جان تازه ای به دشنام های ضدغربی و ضد اسرائیلی تهران دمیده است. این سخنان اکنون جذابیت تازه ای برای مخاطبان منطقه ای دارد که در غیر این صورت نسبت به حکومت دینی شیعه ایران بی مهر بودند و به ایران فرصتی مناسب برای شرمساری رقبای منطقه ای خود می دهد. تهران قاطعیت منطقه ای را فرصتی برای همسویی بیشتر با روسیه و چین می داند. منافع این کشورها تا حد زیادی با غرق کردن واشنگتن در بحرانی در خاورمیانه تامین می شود که به اعتبار آن لطمه می زند و ظرفیت نظامی آن را از بین می برد. شایان ذکر است، چین، ایران و روسیه رزمایش دریایی مشترک را که چهارمین رزمایش دریایی از نوع خود در پنج سال گذشته است، در اوایل ماه مارس در خلیج عمان آغاز کردند.

از منظر تهران، جنگ اسرائیل و غزه به تغییر موازنه قدرت و کم شدن هژمونی ایالات متحده (در منطقه) و حرکت منطقه به سوی نظم منطقه ای جدید که به نفع جمهوری اسلامی است، سرعت می بخشد. ده روز پس از حمله حماس به اسرائیل، محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس ایران، هشدار داد که تهاجم زمینی به غزه می تواند دروازه های جهنم را باز کند، یعنی پاسخی قاطع نه تنها به اسرائیل، بلکه علیه منافع و دارایی های آمریکا در منطقه را نیز در پی داشته باشد. با این حال، برای انقلابیون سرسخت ایران، بقای جمهوری اسلامی بر هر اولویت دیگری برتری دارد، بنابراین رویکرد آنها از اکتبر تا مارس با هدف گیری دقیق تنظیم می شد.

خطر محاسبات اشتباه آمریکا به مرور زمان افزایش خواهد یافت. شبه نظامیان ایران سابقه طولانی در سرسختی و سازگاری دارند و سلاح هایی که در اختیار دارند، به ویژه در مقایسه با هزینه های(سرسام آور) حملات آمریکا برای از بین بردن آنها، نسبتا فراوان و ارزان هستند.

اکنون، رهبران ایران، با سنجش کاهش علاقه آمریکا برای حضور در خاورمیانه، مزیتی را با قمار به دست می آورند. آنها با حملات خود به دنبال تحریک ایالات متحده به اشتباهاتی هستند که به تهران و متحدانش مزیت می دهد (اشتباهاتی شبیه به اشتباهاتی که واشنگتن در دو دهه قبل انجام داد) یک اشتباه محاسباتی توسط هر یک از بازیگران درگیر، از جمله خود ایران، می تواند شعله ور شدن درگیری بسیار گسترده تر و شدیدتر در سراسر خاورمیانه باشد و آسیب عمیقی به ثبات منطقه و اقتصاد جهانی وارد کند.

وزارت امور خارجه و آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده در همکاری با سازمان های غیردولتی و دولت های شریک، باید به مقامات غیرنظامی فلسطینی مستقل از حماس و دیگر شبه نظامیان مورد حمایت ایران برای کمک عجله کنند.(از جمله دادن اطمینان از اینکه آنها منابع لازم برای انجام تلاش های بازسازی در غزه وقتی درگیری مسلحانه(جنگ) متوقف شود را دارند).

پس از جنگ سال 2006 بین اسرائیل و لبنان، ارسال سریع کمک های ایران به حزب الله این امکان را داد تا با ارائه غرامت فوری و برنامه های بازسازی، پیروزی را ربوده و بر دولت لبنان غلبه کند. ایالات متحده نباید پس از پایان جنگ در غزه به تهران یا نیروهای نیابتی اش اجازه دهد که گشایش مشابهی داشته باشند.

تشدید چالش برای واشنگتن این واقعیت است که ایران از زمان خروج ترامپ از توافق هسته ای ایران در سال 2018، توسعه برنامه هسته ای خود را تسریع کرده است. پرورش حس واقع گرایی برای مقامات آمریکایی حیاتی است. بازی استراتژیک بزرگ برای همسویی عربستان سعودی و اسرائیل ممکن است هنوز محقق شود. عادی سازی روابط اسرائیل و عربستان راهی جذاب برای ایجاد صلح و ثبات در منطقه و مقابله با نفوذ ایران در دراز مدت است، اما تحقق آن نیازمند داربست های سیاسی پیچیده ای است که هنوز به طور کامل طراحی نشده است، دستیابی به این عادی سازی مستلزم برنامه های بازی های کوتاه مدت و میان مدت موثرتری برای تامین حکومت و امنیت در غزه، باز کردن راه برای انتقال رهبری در سرزمین های فلسطین و اسرائیل و مهار فشارهایی است که بازیگران مختلف به ویژه ایران، برای گسترش درگیری در خاورمیانه تلاش می کنند. اینها باید اولویت های واشنگتن در سال آینده باشد.

به یک معنا، ایران اکنون از مزیت پیش فرض نسبت به ایالات متحده برخوردار است، زیرا در واقع نیازی به دستیابی به چیزهای مادی در کوتاه مدت ندارد. هرج و مرج فعلی خود یک پیروزی خواهد بود.

چه بخواهیم چه نخواهیم، با این حال، ایالات متحده علی رغم سابقه خود در چند دهه گذشته، همچنان یک بازیگر ضروری در منطقه باقی مانده است. ایستادن در کنار متحدانش- و حفاظت از دسترسی به نفت که برای اقتصاد جهانی حیاتی است- با توازن ظریف حمایت و محدودیت نیاز به تعهد دارد. چندین رئیس جمهور ایالات متحده امیدوار بودند که نقش آمریکا در خاورمیانه را به قیمتی ارزان کاهش دهند، در مورد بایدن، وی سعی بر تمرکز بر چالش چین و تهدید فزاینده روسیه داشت. اما حماس و ایران ایالات متحده را وادار به عقب نشینی از سیاست های خود کرده اند.