مجله طب نظامی
سال هفتم شماره 4 (پیاپی 22، زمستان 1384)

زیر گونه های Shiga toxin– producing E. coli) STEC) و بیوتایپ 1 شیگلا دیسانتری باعث ایجاد اسهال، کولیت هموراژیک و ناهنجاری های بدخیم سیستم مجاری ادراری HUS (Hemolytic Uremic Syndrome) در انسان می شوند. بسیاری از نشانه های کل ی نیکی این بیماری در اثر تولید شیگا توکسین 1(Stx /Stx1)، شیگا توکسین 2 (Stx2) و یا مجموعه ای از هر دو نوع توکسین پدید می آید. این تحقیق جهت شناسای ی ژن این توکسین ها به وسیله روش ملکولی صورت گرفته است.

برای شناسای ی ژن های stx/stx1 و stx2 تکنیکی براساس Multiplex PCR به همراه ژن مالات دهیدروژناز (mdh) موجود در دو باکتری E. coli و شیگلا طراحی شده است. مجموعه ای از 6 پرایمر استفاده شده است: SFI و SRI یک قطعه bp 199 از ژن mdh را تولید می کنند که به عنوان یک کنترل مثبت (Internal positive control) برای صحت واکنش عمل می کند، Ka2R و Ka2F یک قطعه pb 381 از ژن stx2 را تولید و Ka1F و Ka1R یک قطعه pb 622 از ژن stx/stx1 را تولید کنن د. جهت تایید محصولات واکنش از فرآیند هضم آنزیمی و تعیین توالی استفاده شد.

محصولات PCR ژن های stx/stx1 و stx2 و mdh تنها در E. coli O157:H7 به طور هم زمان مشاهده شد و در بیوتایپ 1 شیگلا دیسانتری تنها قطعه مربوط به stx/stx1 و mdh مشاهده گردید. در ژنوم تخلیص شده از دیگر باکتری های گرم منفی قطعات مربوط به توکسین مشاهده نشد. فرآیند هضم آنزیمی و تعیین توالی صحت قطعات تکثیر شده را مورد تایید قرار داد. حساسیت واکنش PCR برای شناسای ی ژن شیگا توکسین pg/ m l 1/2 از ژنوم باکتری و معادل cfu/ m l 320 بود.

واکنش طراحی شده قادر به شناسای ی ژن های stx2، stx/stx1 و mdh می باشد. E. coli O157:H7 قادر به تولید هر دو نوع شیگا توکسین و بیوتیپ 1 شیگلا دیسانتری تنها قادر به تولید نوع 1 شیگا توکسین می باشند. با بررسی های انجام شده بر روی قطعات تکثیر شده و مقایسه آن ها با بانک ژنوم مشخص شد که قطعه در نظر گرفته شده برای تکثیر stx2 در تمامی انواع این ژن وجود دارد، در نتیجه جهت شناسایی آن ها مناسب می باشد. این روش وسیله ای مناسب جهت تشخیص انواع شیگا توکسین ها می باشد چرا که سریع، اختصاصی، حساس و ارزان می باشد.

ماکروفاژهای صفاقی موش در آزمایشگاه برای مدتی زنده می مانند. پس از آن تعداد سلول های زنده به دلیل کاهش محیط کشت، سوبسترا یا تولید فاکتورهای مهار کننده و اثر توکسیک نیتریک اکساید کاهش می یابد. عوامل آلکیله کننده نظیر سولفور موستارد و سیکلو فسفامید با توجه به غلظت مورد استفاده بر سیستم ایمنی و عملکرد ماکروفاژها اثر مهاری دارند. لذا، هدف از این مطالعه تعیین اثر ویتامین E به عنوان یک آنتی اکسیدانت بر دوام بقاء سلول های ماکروفاژی در حضورسولفور موستارد و سیکلوفسفامید بود.

در این مطالعه ابتدا موش ها را بیهوش نموده و مقدار 5 میلی لیتر بافر فسفات نمکی (PBS) سرد را به داخل صفاق تزریق و پس از ماساژ، با کمک پیپت پاستور تعدادی از سلول های صفاقی جمع آوری گردید. سلول ها را سه بار شسته و پس از شمارش سوسپانسیون سلولی به تعداد لازم تهیه شد. تعداد 5 10 1 سلول در حجم 2/0 میلی لیتر محیط کشت کامل به هر چاهک پلیت 96 خانه اضافه شد. پلیت ها 2 ساعت در شرایط 37 درجه سانتی گراد و 5 درصد CO2 انکوبه شده و پس از آن به منظور حذف سلول های غیرماکروفاژی سه بار با PBS گرم شسته شدند. مجددا به سلول ها، محیط کشت کامل حاوی لیپو پلی ساکارید (=LPS 3) در حضور یا غیاب سیکلوفسفامید، سولفور موستارد و ویتامین E اضافه شد و در شرایط فوق به مدت 24 ساعت انکوبه شدند. دوام بقاء سلولی پس از مخلوط کردن با ترپن بلو شمارش شد. نیتریت به عنوان اندیکاتوری از نیتریک اکساید بروش گریس اندازه گیری شد.

نتایج نشان داد، مرگ سلولی با افزایش غلظت سیکلوفسفامید و یا سولفور موستارد افزایش می یابد (P<0/02)، در حالی که در حضور ویتامین E تعداد سلول های مرده کاهش کمتری دارد (2/0 p<)، ویتامین E توانست با تمام غلظت های سیکلوفسفامید و سولفور موستارد در ایجاد مرگ سلولی مقابله کند ولی این مقابله در غلظت های بالای سولفور موستارد کمتر بود. ویتامین E همچنین باعث کاهش ترشح نیتریک اکساید در محیط کشت در حضور سیکلوفسفامید و سولفور موستارد شد. در حضور 10 میکروگرم سیکلو فسفامید مقدار نیتریت 520 نانو مول بوده در حالی که در حضور ویتامین E مقدار آن به 410 نانو مول(21/15) درصد کاهش یافته است (P<0/05). ویتامین E توانسته در مقابل تمام غلظت های سولفور موستارد مانع اثر افزایشی آن بر ترشح نیتریک اکساید شود. ولی با افزایش غلظت سولفور موستارد، اثر ویتامین E کاهش یافته است، به طوری که در غلظت 80 و 160 میکرو مول اثر ویتامین E معنی دار نبود (P<0/07).

مرگ سلول های ماکروفاژی موش در مدت زمان انکوباسیون در محیط کشت در حضور سیکلوفسفامید و یا سولفور موستارد می تواند وابسته به ترشح نیتریک اکساید باشد. ویتامین E با کاهش ترشح نیتریک اکساید می تواند باعث افزایش بقاء سلول های ماکروفاژی وکاهش مرگ سلولی شود.

سولفورموستارد (HD)، به عنوان یک سلاح شیمیایی بسیار خطرناک همیشه مورد استفاده بوده است. علیرغم تحقیقات گسترده طی چندین دهه هنوز راه کار مناسبی برای پیشگیری یا درمان عوارض HD یافت نشده است.

در این مطالعه رده سلولی HF2FF به عنوان مدلی از سلول های فیبروبلاست پوست انسان برای بررسی اثرات سمی HD و اثر محافظتی هگزامتیلن تترامین (HMT) در مقابل HD مورد استفاده قرار گرفت. روش های رنگ آمیزی ویوله ژانسیان (Gentiana violet = GV) و قرمز خنثی (Neutral Rd= NR) برای تعیین میزان سلول های زنده (Viability) به عنوان معیار مهم ارزیابی به کار گرفته شدند. توانایی اثر محافظتی HMT در پیش گیری از اثر خردل (Lethal concentration 5 0 = LC)، در حالات مختلف تعیین گردید.

استفاده از غلظت های مختلف HD نشان داد، با افزایش غلظت به بیش از 30 میکرومولار اثرات سمی به سرعت در سلول ایجاد شده و میزان سلول های زنده، با افزایش غلظت HD به شدت کاهش می یابد. غلظت 1000 میکرومولار HD سبب کاهش سلول های زنده به میزان70 درصد پس از 5 دقیقه و 80 درصد کاهش پس از یک ساعت گردید (کنترل100 درصد). در حالی که غلظت 30 میکرومولار HD حتی پس از یک ساعت در میزان سلول های زنده فقط 18 درصد کاهش ایجاد نمود. با استفاده از منحنی دوز- جواب، غلظت مناسب HD در محیط کشت برای ایجاد 50 درصد مرگ سلولی (LC50) میزان 180 میکرومولار طی 15 دقیقه تعیین گردید.
HMT با غلظت 10 میکرومولار به ت نهایی بر میزان سلول های زنده اثر معنی داری نداشت. پیش دریافت HMT قبل از HD در محیط کشت به طور معنی داری تا 36 درصد مرگ سلولی ناشی از خردل را کاهش داد، لیکن با مصرف همزمان HMT و HD کاهش مرگ سلولی به ترتیب با متدهای GV و NR 23 درصد و 5/28 درصد بوده است. مصرف HMT پس از آلودگی با HD اثر برجسته ای در پیش گیری از مرگ و میر سلولی نداشت.

نتایج فوق نشان می دهد که HMT می تواند سلول های فوق را در مقابل اثرات سمی HD محافظت نماید. هر چند HMT باید در زمان آلودگی با HD موجود باشد. مصرف HMT پس از تماس خردل با سلول ها تاثیری در پیشگیری از مرگ و میر سلولی نخواهد داشت. مطالعات درون تنی (In-vivo) برای تعیین اثربخشی و کارآیی HMT در پیش گیری از سمیت ناشی از خردل پیشنهاد می گردد. مطالعه فوق نشان داد سلول های HF2FF مدل آزمایشگاهی ارزشمندی برای مطالعه سمیت HD و دیگر مواد آسیب رساننده به پوست و نیز بررسی سایر ترکیبات دارای کارآیی بالقوه درمانی قبل از آزمایشات درون تنی می باشند.

برای درمان عوارض مزمن خارش دهنده پوستی معمولا از آنتی هیستامین ها و کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده می شود که با برخی عوارض جانبی همراه است. ترکیبات فنل و منتول به عنوان جایگزین درمان های رایج مطرح شده اند و اثرات درمانی آن در بهبود ضایعات خارش دهنده پوستی ثابت شده است. این پژوهش به بررسی کارآیی ترکیب فنل و منتول در درمان ضایعات مزمن پوستی خارش دار ناشی از سولفور موستارد در مصدومین شیمیایی و مقایسه آن با بیماران عادی می پردازد.

این مطالعه ب

در حلال روغن بادام مخلوط شده و با پایه اوسرین به حجم رسانده شد و به صورت پماد موضعی مورد استفاده قرار گرفت. جامعه مورد بررسی، 40 نفر از مصدومین شیمیایی با سولفور موستارد در مقابل 40 نفر از بیماران عادی که ضایعات پوستی مزمن خارش دهنده داشتند تشکیل شده بود. شرکت کنندگان به مدت شش هفته مورد درمان قرار گرفتند و تا 5/1 ماه پس از آن پیگیری شدند.

استفاده از دارو باعث بهبود خارش 15 درصد بیماران شیمیایی و 20 درصد از بیماران غیرشیمیایی شده است. سوزش در گروه بیماران شیمیایی از 30 درصد قبل از درمان به 5/17 درصد کاهش یافته و در گروه بیماران غیرشیمیایی تغییر محسوسی نداشته است. خشکی پوست در گروه بیماران شیمیایی از 5/77 درصد به 5/37 درصد و در گروه بیماران غیرشیمیایی از 95 درصد به 20 درصد کاهش یافته است.
بحث استفاده از ترکیب یک درصد فنل و منتول به همان اندازه که در بهبود خارش بیماران عادی موثر بود موجب بهبود خارش جانبازان شیمیایی نیز شده و همچنین به میزان بسیار زیادی در مرطوب نمودن پوست موثر واقع شد. اما نقش این دارو در بهبود سوزش و پوسته ریزی در دو گروه تفاوت داشت. پوسته ریزی با استفاده از این دارو در گروه بیماران غیرشیمیایی و سوزش با استفاده از این دارو در بیماران شیمیایی کاهش یافت.

عوارض چشمی یکی از شایع ترین عوارض دیررس مسمومیت با گاز خردل است که شامل خشکی چشم و گروهی از آسیب های قرنیه ای می باشند که به نابینائی بیمار ختم می شود. تاکنون در مورد فیزیوپاتولوژی این بیماری تحقیقی انجام نشده است. به دلیل دخالت سیستم اکسیدان/آنتی اکسیدان در انواع بیماری های چشمی و اختصاصا خشکی چشم و بیماری های قرنیه ای، در این مطالعه به ارزیابی ویتامین های A و C به عنوان ویتامین های آنتی اکسیدان، در این مصدومین پرداخته شده است.

ویتامین C به روش Roe در نمونه اشک و سرم و ویتامین A به روش Bayfield در نمونه اشک مصدومین شیمیایی نسبت به گروه شاهد سنجیده شد.

تفاوت معنی دار بین دو گروه مصدومین و شاهد در مقادیر ویتامین C در اشک (0/017= P value) و نیز مقادیر آن در سرم مشاهده شد (022 /0= P value)، ولی در مورد ویتامین A تفاوت معنی دار نبود.

با توجه به نقش ویژه ویتامین C در دفاع آنتی اکسیدانی بدن بالاخص درچشم، کاهش آن به معنی آسیب پذیری چشم در مقابل عوامل داخلی و محیطی مولد رادیکال های آزاد می باشد. به این دلیل استفاده از اشکال موضعی ویتامین C برای این مصدومین می تواند مثمر ثمر باشد.

برونشیت شیمیایی و عوارض آن از دوران جنگ تحمیلی برجای مانده است. از آنجا که این عوارض باعث ایجاد اختلال در تنفس شده اند و سرفه، تنگی نفس و اضافه شدن انواع عفونت های باکتریای ی و ویروسی ناتوان کننده را به همراه دارند. لذا، به منظور پیش گیری و کنترل عوارض برونشیت شیمیایی هدف این مقاله بررسی قطره آویشن بر وضعیت تنفسی مبتلایان به برونشیت شیمیایی می باشد.

 این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد. جامعه آماری شامل60 نفر از بیماران مبتلا به برونشیت شیمیایی خفیف می باشد که تحت درمان های طبی روتین برای برونشیت شیمیایی بودند و به صورت تصادفی بلوکی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. در گروه مداخله ، علاوه بر درمان های روتین قطره آویشن و در گروه مقایسه ، دارو های روتین به علاوه دارو نما تجویز گردید. هر دو گروه در چهار نوبت به فواصل یک ماهه ویزیت شده و از نظر علایم بالینی، علایم فیزیکی و اسپیرومتری بررسی شدند.

یافته های پژوهش نشان داد که مصرف قطره آویشن بر روی علایم بیماران شامل سرفه، خلط، تنگی نفس و مقادیر اسپیرومتری تاثیری ندارد.

به نظر می رسد که قطره افشرده آویشن در بهبود وضعیت بیماران تنفسی مبتلا به برونشیت شیمیایی تاثیری ندارد.

موارد ارجاع مصدومین حوادث انفجاری ناشی از مین در مناطق جنگی به بیمارستان بقیه الله الاعظم«عج» منجر به طراحی و اجرای این تحقیق شد.

در یک مطالعه گذشته نگر 6 ساله از سال 1376 تا 1382 مصدومین حوادث انفجاری مین گروه های تفحص که به بیمارستان بقیه الله الاعظم«عج» ارجاع و بستری شده اند، از نظر صدمات عضوی و شدت عوارض مورد بررسی قرار گرفتند. سپس راه های عملی جلوگیری از آسیب های احتمالی حوادث انفجاری مین در گروه های تفحص مورد بررسی قرار گرفت و به منظور پیشگیری از آسیب های ناشی از آن راه کارهایی ارایه شد.

34 مجروح با میانگین سنی 32 سال بعد از اقدامات اولیه درمانی در مکان سانحه در مدت 24 الی 48 ساعت به اورژانس بیمارستان بقیه الله الاعظم ارجاع و بستری شدند. در این مطالعه 75 درصد مصدومین به صورت مولتی تروما و بیشترین آسیب عضوی ناحیه صورت، چشم ها بوده که جدی ترین آسیب آن نابینایی یا کم بینایی شدید می باشد. سپس سایر اندام ها که جدی ترین آسیب، قطع اندام فوقانی یا کم کاری شدید اندام تحتانی می باشد.

بیشترین آسیب ناحیه صورت و صدمات چشمی آن که شایع ترین و جدی ترین آسیب عضوی مجروحین می باشد به علت ترکش های کوچک یا شن ریزه های حاصل از انفجار می باشد. پس از آن اندام های فوقانی به علت ترکش های اصلی و ماده منفجره می باشد و اندام های تحتانی به علت شعاع انفجاری دچار آسیب کمتری می باشند. طبق بررسی های به عمل آمده و وسایل حفاظتی موجود، استفاده از کلاه و ماسک صورت و محافظ دست ها می تواند فرد را در مقابل 240 گرم T.N.T در فاصله 30 سانتی متری محافظت کند و شاهد آسیب های جدی چشم ها و اندام های فوقانی نخواهیم بود. لذا، بایستی دو اصل سرلوحه کار گروه تفحص در میدان مین باشد: یکی اجتناب از قرارگرفتن در موقعیت انفجاری و دوم استفاده از وسایل حفاظت کننده صورت و اندام های فوقانی.

خودکشی یکی از معضلات اجتماعی است که امروزه با توجه به پیچیده تر شدن تعاملات و ارتباطات در بیشتر جوامع رو به افزایش است. افزایش نرخ خودکشی نزد گروه ها، اقشار و طبقات اجتماعی مختلف نگرانی فزاینده ای را برای جوامع امروز به وجود آورده است. بررسی اقدام به خودکشی که به عنوان یک ناهنجاری فردی و معضل اجتماعی مطرح می باشد، با تمرکز بر برخی ویژگی های فردی و شغلی مهم به نظر می رسد.

در این مطالعه هدف کلی، بررسی شیوع اقدام به خودکشی در بیمارانی بود که طی فروردین ماه 1380 تا پایان شهریور ماه 1382 در بخش اعصاب و روان بیمارستان بقیه الله «عج» بستری شده بودند. مطالعه به روش گذشته نگر از نوع توصیفی مقطعی بود و پرونده 83 بیمار اقدام کننده به خودکشی از نظر مشخصات فردی، سوابق نظامی گری، سوابق بستری و اطلاعات مربوط به خودکشی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج نشان داد که از کل بیماران بستری شده (2027 نفر) طی این مدت، تعداد 83 نفر (1/4 درصد) اقدام به خودکشی داشتند که شیوع آن در بین زنان و مردان بستری شده به ترتیب 7/4 درصد و 1/3 درصد بود، ولی این اختلاف معنی دار نبود. شایع ترین سن خودکشی در مردان 24 و در زنان 26 سالگی بود. همچنین بیمارانی که مجروحیت جنگی به خصوص اعصاب و روان، سابقه بستری در بخش روانپزشکی و مصرف داروهای روانپزشکی داشتند، بیشتر اقدام به خودکشی داشتند. اقدام به خودکشی در افراد جوان (25- 15 سال)، مجرد، شاغل در امور نظامی، با سطح تحصیلات راهنمایی، عدم برخورداری از حمایت های خانوادگی و دارای سابقه مثبت ازنظر رفتارهای ضداجتماعی به خصوص مصرف مواد مخدر بیشتر بود. همچنین شایع ترین اختلال روانپزشکی و طبی همراه، به ترتیب افسردگی و صرع بود.

نتایج این مطالعه با نتایج مطالعات اپیدمیولوژیک در زمینه اقدام به خودکشی تقریبا همسان بود. بنابراین کنترل عوامل موثر بر خودکشی مطابق با آنچه که این دسته از مطالعات نشان می دهند همزمان با در نظر گرفتن شرایط سخت حرفه نظامی گری حایز اهمیت می باشد. بکارگیری آموزش و تدابیر خاص مراقبتی ضروری به نظر می رسد.

افت کیفیت زندگی مرتبط با سلامت در مبتلایان به برونشیولیت متعاقب پیوند ریه گزارش شده است. با این وجود، از کیفیت زندگی مرتبط با سلامت مبتلایان به برونشیولیت ناشی از مواجهه با عوامل شیمیایی اطلاعات زیادی منتشر نشده است. مطالعه حاضر با هدف توصیف کیفیت زندگی مبتلایان به برونشیولیت ناشی از مواجهات شیمیایی و همچنین بررسی ارتباط آن با برخی متغیرها انجام شد.

در مطالعه مشاهده ای- مقطعی حاضر، 383 بیمار مبتلا به برونشیولیت ناشی از مواجهه با عوامل شیمیایی به صورت در دسترس از بین مراجعین به درمانگاه ریه بیمارستان بقیه الله در سال های 1383 و 1384 انتخاب شدند. از تمامی بیماران یک چک لیست شامل متغیر های دموگرافیک و مرتبط با جانبازی تکمیل گردید. تمامی بیماران پرسشنامه کیفیت زندگی مرتبط با سلامت سنت جورج (SGRQ) را نیز تکمیل کردند.

میانگین (انحراف معیار) نمرات زیر مقیاس های علایم، فعالیت، تاثیر بیماری و نمره کلی پرسشنامه به ترتیب برابر (16/28) 68/07، (19/53)67/38، (21/57) 47/02و (17/42) 56/68بود. ارتباط معنی دار آماری بین زیر مقیاس های پرسشنامه و شغل مشاهده شد (p<0/05). ارتباط معنی دار آماری بین نمره کلی پرسشنامه و همچنین زیر مقیاس های علایم و تاثیر بیماری با سطح تحصیلات مشاهده شد (05/0 p<). ابتلای همزمان به بیماری های پوست، چشم، روانپزشکی، سابقه مصرف داروی روانپزشکی و سابقه بستری در بخش روانپزشکی با کیفیت زندگی نامطلوب تر همراه بود (p<0/05). ارتباط معنی داری بین کیفیت زندگی و سن، فاصله زمانی بین مطالعه و مواجهه شیمیایی و درصد جانبازی مشاهده نشد (P>0/05).

مطالعه حاضر، افت کیفیت زندگی مرتبط با سلامت مبتلایان به برونشیولیت ناشی از مواجهات شیمیایی را نشان داد. براساس این مطالعه، این بیماران دچار علایم شدید ریوی می باشند و فعالیت ایشان دستخوش تغییرات قابل توجه شده است و افت کیفیت زندگی، محدود به افراد دارای نمای انسدادی در اسپیرومتری نمی باشد. درمان موثر علایم ریوی و همچنین تسهیل دسترسی بیماران به امکانات بهداشتی درمانی احتمالا خواهد توانست ارتقای کیفیت زندگی مرتبط با سلامت را برای این دسته از بیماران به دنبال داشته باشد. همکاری متخصصین رشته های مختلف طب، شامل رشته های ریه، پوست، چشم و روانپزشکان در این زمینه ضروری به نظر می رسد.

فرآیند گندزدایی آب با نور خورشید (SODIS) تکنیک ساده ای جهت بهبود کیفیت میکروبیولوژیکی آب آشامیدنی است که با بهره گرفتن از اشعه خورشید برای تخریب میکروارگانی س م های بیماری زا از ایجاد بیماری های ناشی از آب جلوگیری می کن د. این تکنیک برای تصفیه میزان های کم آب مناسب می باشد. برای این کار ب طری های شفاف پلاستیکی را با آب آلوده پر کرده و به مدت حداقل یک ساعت در معرض نور خورشید قرار می دهند. چنانچه جنس ظرف شفاف باشد از طریق دو مکانی س م پرتوتابی با امواج پلی کروماتیک و افزایش دما گندزدایی آب را تا تامین استانداردهای شرب به انجام می رساند. البته اگر دمای آب از 50 درجه بالاتر رود فرآیند گندزدایی سه مرتبه سریع تر انجام خواهد شد.

دو نمونه ظرف پلاستیکی با درصد عبور نور فرابنفش برابر 0/1 و 0/8 درصد برای تحقیق انتخاب شد و مطابق دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی در روش SODIS، گندزدایی یک نمونه آب آلوده سطحی به کار گرفته شد. بررسی کیفیت میکروبیولوژی آب قبل و بعد از قرار گرفتن در تابش مستقیم آفتاب از طریق تست تخمیر چند لوله ای (5 لوله ای) بررسی کلی فرم های مدفوعی مطابق با دستورالعمل کتاب روش های استاندارد بوده است.

انجام گندزدایی آب های آلوده در صورت استفاده از ظروف پلاستیکی قابل دسترس که نسبت به نور فرابنفش (نور 254 نانومتر) تقریبا غیرشفاف هستند طی 6 ساعت تماس در دمای 5/39 درجه سانتی گراد تا حدود 99/9 درصد (سه لگاریتم) امکان پذیر می باشد. این ظروف البته نسبت به عبور امواج با طول موج های بالاتر فرابنفش نسبتا شفاف محسوب می شوند.

اجرای تکنیک ساده و کم خرج SODIS که به علت مشکلات عدیده اتخاذ روش های گندزدایی و سرعت عملکرد در مناطق غیرشهری پیشنهاد شده است، خود به علت نیاز به ظروف PET که دارای شفافیت زیاد باشند، گاه مسئله آفرین می باشد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان اطمینان داد که با به کارگیری سایر ظروف پلاستیکی که نسبتا شفاف باشند، مشروط بر این که دمای آب حدود 40 درجه سانتی گراد باشد نیز اهداف SODIS قابل حصول می باشد. بدین ترتیب به کارگیری این ظروف که در همه مکان ها قابل دسترس هستند در فصول گرم سال در کشور قابل توجیه خواهد بود.

ایران یک کشور زلزله خیز می باشد، زلزله اخیر بم 90 درصد تخریب و حدود 35000 کشته برجای گذاشت. با توجه به اهمیت عفونت های روده ای بعد از زلزله این مطالعه انجام گرفت.

این بررسی یک مطالعه توصیفی از نوع Descriptive study است که در منطقه زلزله زده بم انجام شد و آمار بیماران مبتلا به عفونت های روده ای از پرونده های مراکز درمانی منطقه، مورد بررسی قرار گرفت.

عفونت های روده ای بعد از عفونت های تنفسی یکی از شایع ترین علل بیماری های عفونی بود. درطی این مطالعه 738 نفر به علت عفونت گوارشی بررسی شدند. بروز عفونت های روده ای 82 نفر به ازای هر ده هزار نفر جمعیت در طی یک ماه بود. 676 نفر از افراد به اسهال آبکی و 62 نفر به اسهال خونی مبتلا شده بودند. هیچ مورد ی از ابتلا به وبا گزارش نشد.

با توجه به این که در مواقع بحران تامین آب و غذای بهداشتی سالم با مشکل مواجه می شود و زمینه برای شیوع عفونت های گوارشی مساعد می گردد. درچنین شرای طی توصیه می شود، جهت تامین آب آشامیدنی سالم و غذای بهداشتی هرچه سریع تر بعد از بحران اقدام شود و به فکر تهیه آزمایشگاه های سیار تشخیص سریع عفونت های روده ای باشند تا بعد از بحران بتوان اپیدمی بیماری های عفونی را سریعا تشخیص و پیشگیری نمود.

در سراسر دنیا حدود 170 میلیون نفر آلوده به ویروس هپاتیت C می باشند. بهبودی از این بیماری به ندرت روی می دهد و غالبا بیماری به سمت ازمان پیش می رود. این عفونت برخلاف هپاتیت های A و B ایمونیزاسیون اکتیو و پاسیو ندارد. لذا پیش گیری از آن منوط به شناسایی عوامل خطر می باشد.

به منظور تعیین عوامل خطرساز خویشاوندان افراد مبتلا به هپاتیت C مطالعه مورد- شاهدی جور شده در 159 نفر از افراد خانواده ی 41 مورد (Index Case) که به سازمان انتقال خون زاهدان مراجعه کردند انجام شد. پرسش نامه ای شامل کلیه مشخصات فردی و عوامل خطر مثل سوابق تزریق خون یا فرآورده های خونی، اعتیاد تزریقی، تماس جنسی مشکوک، عمل جراحی، خالکوبی و آندوسکوپی تکمیل گردید.

از کل افراد مورد مطالعه، 154 نفر HCVAb- و 46 نفر HCVAb+ بودند. از میان موارد سرولوژی مثبت، 41 نفر، مورد (Index Case) و 5 نفر نسبت فامیلی با فرد شاخص داشتند.
میانگین سنی 46 فرد HCVAb+، 4/14 ± 6/34 سال با حداقل سن 8 و حداکثر سن 72 سال بود. بیماری در مردان شایع تر بود. اختلاف آماری معنی داری بین سوابق تزریق خون یا فرآورده های خونی، اعتیاد تزریقی، تماس جنسی مشکوک، عمل جراحی، خالکوبی و هپاتیت C دیده شد (P <0/05). بین وضعیت تاهل و بیماری هپاتیت C اختلاف آماری معنی داری دیده نشد.

از آنجایی که پیشگیری مهم تر از درمان است و با توجه به این که ویروس هپاتیت C واکسن و ایمونوگلوبولین ندارد و همچنین درمان هایی که تا به حال در دسترس است موثر و علاج پذیر نبوده و دارای هزینه بالا و عوارض جانبی قابل توجهی هستند، آگاهی از عوامل خطر در ارتباط با انتقال بیماری از راه آموزش همگانی توصیه می گردد.