مراحل تحقیقات فیلم «هیس! دخترها فریاد نمی زنند» سخت بود: از این جهت که دخترانی که در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند، همچنان در بزرگسالی فکر می کردند که نباید درباره این موضوع حرف بزنند، مقصر هستند و این اتفاق تنها یک مونولوگ ذهنی تلخ و دردناک برای همه عمر، برای آنها به وجود آورده بود. درصد بالایی از زنان دوست نداشتند که درباره این تجربه حرف بزنند یا فکر می کردند که همچنان مقصر هستند و این عذاب روحی را مانند یک راز مگو تا آخر عمر باید نگه دارند. بعد از اکران فیلم، چه در جشنواره و چه در اکران عمومی، زنان زیادی سراغ من آمدند و از تجربه های تلخ خود گفتند و تشکر از اینکه یک فیلم، تصویری