در قانون اساسی اصول و موادی وجود دارد که برای تشکل، جمعیت و احزاب سیاسی تدوین شده است. از این رو افکار و عقاید سیاسی می توانند بر طبق این قوانین برای خود مرامنامه و اساسنامه داشته باشند و کار قانونی و حقوقی انجام دهند. چه خوب است که این احزاب و تشکل ها با یکدیگر نشست و برخاست داشته باشند تا اندیشه های شان را در مسائل، مشکلات و بحران های کشور با هم در میان بگذارند. اگر این جمعیت ها و احزاب طرح های خود را در باب اقتصاد مقاومتی و دیگر مسائل کشور ارایه کنند و به نقد پیشنهادات و طرح های یکدیگر بپردازند تا نهایتا از بین این طرح ها بهترین ها انتخاب شود، کار مفید و شایسته ای برای مملکت است. همچنین در موضوع مشکلات سیاسی بین جناح ها می توان چنین پروژه ای را عملیاتی کرد. از آنجایی که کشور می خواهد با دنیا مذاکره و تعامل داشته باشد باید در درجه اول این تعاملات را در سطح داخلی نمود بخشد. این اولویت انکارناپذیر برای حضور قدرتمند ایران در منطقه و جهان است. نیروهای سیاسی باید بتوانند با یکدیگر حرف بزنند و ضمنا رو در روی یکدیگر باید این صحبت ها مطرح شود نه پشت سر یکدیگر. وقتی که بنا و عزم مذاکره و تفاهم وجود داشته باشد می توان با نشست های ساده و جامع آن را برگزار کرد اما اگر اراده تفاهم و همدلی بین نیروهای سیاسی وجود نداشته باشد و نان خودمان را در دعوا بدانیم نمی توان به نتیجه رسید. متاسفانه تاکنون احزاب در برابر هم بودند. اگر احزاب و جناح ها تصمیم بگیرند که با یکدیگر تفاهم، تعامل و تبادل نظر داشته باشند، شکل گیری این نشست ها شدنی است. اگر تعامل و نقد های سازنده در بین دو جناح سیاسی کشور وجود داشته باشد بسیاری از مشکلات کشور را با نظرات کارشناسی می توان حل کرد.