آخرین باری بود که سیمین بانو را دیدم. درست تقاطع خیابان قائم مقام و مطهری. پیش تر اینجا و آنجا دیده بودمش و پای شعرخوانی هایش نشسته بودم؛ هرچند دیدارها هماره در جمع بوده و البت، پیرامونش پر از علاقه مندان شعرهایش؛ اما دیداری از این دست، هرگز پیش نیامده بود، که بی گمان برایم تلخ بود. دیدارش گرچه بسیار مغتنم بود، اما حال نزارش چیزی نبود که دلخواهم باشد و تازه به سیمین بانو هم بیاید. اصلا چنین حالی قواره جسم و جان سیمین بانو نبود، یا دست کم، از نگاه من، به او نمی آمد. دست در دست فرزندش از مطب پزشکی در همان حوالی می آمد. رنگ به چهره نداشت و به دشواری روی پاهایش بند بود. می توانستی از نگاهش بفهمی