توی تاکسی نشسته ام. حواسم را داده ام بیرون. خیابان همیشگی. نه جذبم می کند. نه دلزده ام. فقط نگاه می کنم. بی هدف. مثل آدمی که مسیر هر روزه را می رود و چیزی یادش نمی ماند جز تکرار و تکرار. توی تاکسی نشسته ام و به هیچ چیز فکر نمی کنم که ناگهان پیرمرد می گوید: «اگه نبخشه که قصاصش می کنن.» وسط آن گرمایی که به روزهای آخر تابستان نمی خورد، یخ می کنم. به راننده نگاه می کنم. از پشت سر. منتظرم جمله دیگری بگوید اما ساکت می شود. انگار میان آنچه در ذهنش می گذرد، همین یک جمله را بلند فکر کرده. لب هایش آرام تکان می خورد. انگار که ذکر گفته. می خواهم سر صحبت را باز کنم؟ نمی دانم. زبانم قفل می شود انگار. دهانم