چهره خضر در ادب عرفانی اسلامی

خضر از ریشه اخضر و خضراء به معنی سرسبزی است. در متون دینی و عرفانی چهره ای ممتاز و قابل بحث است. در ادبیات دینی و ادب عرفانی به فراوانی از او سخن رفته است. به رغم گفت وگوی فراوان درباره خضر و ذکر نام او به طور گسترده در ادب عرفانی و دینی چهره ای اسطوره ای و افسانه ای دارد. بر خلاف سایر پیامبران که چهره تاریخی مشخصی دارند و محل تولد و وفات و گورجای آنان و تعالیم شان مشخص است، چهره خضر را هاله ای از ابهام فرا گرفته است. گاه از او پیامبری می سازند و گاه ولی یی از اولیای خدا و گاه فرشته ای غیر انسان. در این نوشتار سعی شده است با استفاده از متون معتبر دینی و عرفانی حتی الامکان چهره ای روشن از او ترسیم شود و جای گاه عرفانی او نیز تبیین گردد.