حمیدی شیرازی در آیینه ی آثارش

مهدی حمیدی شیرازی (1293) با سرودن حدود چهل هزار بیت، در نیم سده ی شاعری خود از شعرای پرکار معاصر شمرده می شود. فصل عمده ای از زندگی ادبی شاعر را سروده های عاشقانه ی وی تشکیل می دهد که به طور عمده در مجموعه ی اشک مهتاب آمده است. از این کتاب می توان به احساسات پاک، صداقت و زود رنجی شاعر پی برد. این شاعر و نویسنده ی معاصر در منظومه ی سال های سیاه یک فضای ملی – مذهبی را با جسارت و بی باکی نشان می دهد و در کتاب ده فرمان کلام او رنگ و بوی فلسفه به خود می گیرد. صداقت، پرهیز از دروغ، نصیحت گری و وطن دوستی از ویژگی های حمیدی است که در اشعارش بازتابی گسترده داشته است. در این تحقیق، شخصیت حمیدی از خلال آثارش نقد و تحلیل می شود. هدف از این تحقیق، روشن شدن خصلت های حمیدی و مسایلی است که باعث بروز مخالفت های بی شمار علیه او شده است. علاوه بر آن چه بیان شد، نتیجه ی حاصل از این بررسی نشان می دهد که نوعی از اخلاق «اومانیستیک» بر شعر حمیدی حاکم است و عمده ترین نشانه ی آن غرور بسیار شاعر است که بازتاب آن در اشعارش به گونه ای گسترده دیده می شود.