کارکرد راوی در شیوه روایتگری رمان پایداری (مورد کاوی رمان «رجال فی الشمس» اثر غسان کنفانی)

شیوه روایت یک داستان، از نخستین عواملی است که در تحلیل یک اثر، همواره از اهمیت برخوردار است زیرا کیفیت حضور روایتگر و عمل روایتگری، در کنار دریافتن شاخصه های مد نظر برای انتخاب راوی از جانب نویسنده، به گونه ای که بتواند نیاز روایی داستان را مرتفع سازد و در عین حال، توجه به موجودیت مستقل راوی و روش های متنوع و منتخب وی برای قصه گویی، میزان حضور و یا نبود روایتگر در متن رویداد ها و چگونگی تعامل راوی و روایت با یکدیگر، موجب می-شود تا شیوه روایتگری هر داستان، متفاوت از دیگر همتایان خود گردد. بهره گیری از راوی دانای کل و استفاده از تمام کارایی های آن در پیشبرد روند روایت «رجال فی الشمس»، امری است که توجه ویژه به آن موجب توفیق نویسنده در پرورش خمیر مایه داستان گشته است؛ به گونه ای که دور ایستادن روایتگر از متن برخی رویداد ها و سپس ورود مداخله گرانه وی در رویدادی دیگر، توجه به چگونگی نقل قول گفتار اشخاص داستان در برهه های مختلف، از جمله شگرد هایی است که روایتگر «رجال فی الشمس» در امر داستان نویسی رعایت نموده است. این پژوهش درصدد است به بیان شیوه های روایی رمان «رجال فی الشمس» به شیوه توصیفی – تحلیلی بپردازد.