تکرار و ارزش سبکی آن در شعر معاصر

سبک هر شاعر نمودار گزینش و ترکیب او از امکانات متعدد زبانی است. یکی از این امکانات زبانی آرایه «تکرار» است که در صورت استفاده صحیح می تواند به برجستگی زبان کمک کند و نقش های متفاوتی در یک اثر ایفا نماید. این مقاله بر آن است تا با نگاهی آماری به شعر سه تن از برجسته ترین شاعران معاصر (شاملو، فروغ فرخزاد و سپهری)، اثبات کند که «تکرار»، پربسامدترین آرایه لفظی در شعر معاصر است و به عنوان یکی از ویژگی ها و امتیازات سبکی شعر این دوره درآمده است.
بنابراین سوال اصلی پژوهش این است که: کدام صنعت بدیعی برجستگی بیشتری در سبک شعر معاصر دارد؟ برای رسیدن به پاسخ، اشعار این سه شاعر به صورت آماری مورد بررسی دقیق قرار گرفتند و مشخص گردید که «تکرار» به عنوان یکی از اجزای سازنده موسیقی درونی، تاثیر بسزایی در غنی سازی موسیقی شعر معاصر داشته است. «تکرار» هم در شعر شاملو و هم در شعر فروغ فرخزاد و سهراب سپهری، از بسامد بالاتری نسبت به آرایه های دیگر برخوردار است و به عنوان یک شاخصه سبکی، علاوه بر نقش موسیقایی، کارکردهای متفاوت دیگری نیز بر دوش می کشد.