بررسی نگرش دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران پیرامون خوداظهاری خطا های پزشکی و عوامل شایع موثر بر آن در سال 1391

امروزه یکی از مفاهیم اصلی در سیستم های خدمات بهداشتی- درمانی حفظ ایمنی و امنیت بیمار است و اظهار به خطای پزشکی روی بیمار به خود بیمار و سیستم آموزشی، یک جنبه مهم اخلاقی و ضروری مراقبت است که باعث کاهش بروز خطا می شود. این مطالعه با هدف شناسایی نگرش های دستیاران پزشکی نسبت به خوداظهاری خطاهای پزشکی و عوامل شایع موثر بر آن انجام گرفت.
مطالعه حاضر که از نوع توصیفی پیمایشی می باشد، بر روی 150 نفر از دستیاران پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفت که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. داده های جمع آوری شده وارد نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 شده و با استفاده از روش های آمار توصیفی در مورد اهداف به قضاوت پرداخته شد.
125 دستیار پرسشنامه را تکمیل کردند (میزان پاسخ دهی3/83%). به طور کل بیشتر دستیاران (78 نفر|4/62%) موافق این بودند که خطاهای پزشکی یکی از مهم ترین مشکلات جدی در مراقبت های بهداشتی- درمانی به شمار می روند. تقریبا بیشتر دستیاران (83 نفر|4/66%) موافق این بودند که خطاهای جدی باید برای بیماران اظهار شود. فقط 8/36% (46 نفر) از دستیاران موافق این بودند که خطاهای خفیف باید برای بیماران اظهار شود و تقریبا بیشتر از نیمی از دستیاران (75 نفر|60%) موافق این بودند که خطاهای قریب الوقوع باید برای بیماران اظهار شود. تقریبا همه دستیاران (114 نفر|2/91%) علاقه مند بودند که درباره ی اظهار خطاهای پزشکی برای بیماران آموزش ببینند.
با توجه به علاقه مندی دستیاران به آموزش درباره اظهار خطاهای پزشکی، طراحی یک برنامه درسی رسمی برای آموزش دانشجویان پزشکی مورد نیاز است و همچنین نیاز به تمرین دانشجویان بر بالین بیمار و نظارت از طرف مسئولین وجود دارد تا دانشجویان و دستیاران پزشکی در پایان آموزش، بتوانند به طور مستقل خطاهای پزشکی را اظهار کنند.