جلوه های نمادین «شب» در شعر نیما و نازک الملائکه

عنصر «شب» به عنوان یکی نمودهای طبیعت، در شعر معاصر بنا به فراخور تفکر و جهان بینی ویژه شاعران نوگرا، با عواطف، اندیشه ها و مفاهیم مختلفی درآمیخته شده و به عنوان ابزاری سمبلیک برای بازتاب مسائل اجتماعی و سیاسی به کار می رود، که در ادبیات کلاسیک، مصداق های آن کمتر یافت می شود. این نماد، به عنوان یکی از مفاهیم و کلید واژه های مشترک اشعار دو پیشگام ادب فارسی و عربی، نیمایوشیج و نازک الملائکه، جلوه خاصی به شعر این دو شاعر بخشیده است. اشتراکی که در به کارگیری سمبل شب در تصاویر شعری دو شاعر یافت می شود؛ بار معنایی این نماد در توصیف تنهایی آزاردهنده و جانفرسای آن دو در عصر شب زده شان است. اما این تعبیر، در شعر نیمایوشیج بازنمود تنهایی شاعر در گیر و دار مسائل اجتماعی - سیاسی زمانه خود و سمبل جهل، اختناق و خفقان حاکم بر جامعه است؛ در صورتی که در سروده های نازک الملائکه بیشتر در خدمت دلهره های شخصی و تنهایی های وهم افزای خود شاعر به کار رفته و به مامنی برای روح رنجور و خسته شاعر تبدیل شده است.