بررسی ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی با سلامت روان (مطالعه ی موردی، کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان)

هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی با سلامت روان در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بود.
روش پژوهش توصیفی– همبستگی و جامعه ی آماری شامل کلیه ی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان اعم از پرسنل (معاونت درمان، معاونت آموزشی، معاونت دانشجویی- فرهنگی، معاونت پشتیبانی، معاونت غذا و دارو، معاونت بهداشتی، معاونت پژوهشی) در سال 1391 (1647 نفر) بود. حجم نمونه ی آماری بر اساس فرمول Koukran 332 نفر محاسبه شد و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با جامعه ی آماری انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسش نامه ی فعالیت بدنی با 16 سوال و پرسش نامه ی سلامت روانی با 28 سوال بود که روایی پرسش نامه ها بر اساس نظرات استادان و محققین و پایایی پرسش نامه از طریق Cronbach''s alpha به ترتیب 76/0 و 86/0 محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری، آزمون t تک متغیره، تحلیل رگرسیون و ضریب همبستگی استفاده شد.
سطوح فعالیت بدنی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان پایین تر از سطح متوسط بود. سلامت روانی افراد گروه نمونه در وضعیت مناسبی بود. همبستگی مثبت و معنی داری بین سطوح فعالیت بدنی ورزش و اوقات فراغت با سلامت روانی وجود داشت. در حالی که بین سطوح فعالیت بدنی کار با سلامت روانی همبستگی معنی داری قابل مشاهده نبود.
با توجه به اهمیت فعالیت بدنی در افزایش بهره وری کارکنان یک سازمان و با عنایت به یافته های این پژوهش، توجه به این نکاتی از جمله افزایش فعالیت بدنی بیشتر از فعالیت های معمولی کاری در محل کار، ترویج فعالیت بدنی ورزشی و ایجاد شرایط و امکانات ورزشی برای کارکنان و نیز پر کردن اوقات فراغت کارکنان به وسیله ی ورزش ضروری است.