مقایسه دقت تشخیص اولتراسونوگرافی و رادیولوژی در بررسی روند التیام نقیصه های استخوانی با اندازه بحرانی در استخوان زنداعلی در خرگوش

التیام نقیصه های استخوانی با اندازه بحرانی یکی از چالش های مهمی است که متخصصین ارتوپدی با آن مواجه اند. برای بررسی روند التیام استخوان معمولا از رادیوگرافی ساده استفاده می شود. رادیولوژی مکرر دارای عوارض جانبی بوده و تحقیقات اخیر نشان دهنده تشخیص زودهنگام نشانه های التیام استخوان به وسیله اولتراسونوگرافی است.
هدف از این مطالعه بررسی دقت تشخیص رادیولوژی و اولتراسونوگرافی در روند التیام نقیصه های استخوانی با اندازه بحرانی است.
در این مطالعه از 16 سر خرگوش سفید نیوزیلندی استفاده شد. مدل نقیصه استخوانی با اندازه بحرانی در استخوان زند اعلی به روش استاندارد و با طول نقیصه mm 15 ایجاد گردید و بعد از گذشت 12 هفته از ایجاد نقیصه مورد بررسی رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی قرار گرفت. در صورت وجود تناقض بین یافته های دو روش، برای تعیین اینکه کدام روش از دقت بیشتری برخوردار است نتایج هیستوپاتولوژی حاصل از نمونه برداری در همان روز مورد استفاده قرار گرفت.
در 15 مورد از 16 خرگوش، نتایج اولتراسونوگرافی توسط رادیولوژی تائید شد و تنها در یک مورد ناهمخوانی بین دو روش وجود داشت. در این مورد، رادیوگرافی دال بر عدم جوش خوردگی از نوع آتروفیک بود ولی اولتراسونوگرافی نشان دهنده پر شدن نقیصه و وجود یک آرتیفکت انعکاسی (Reverberation artifact) در زیر آن بود. در مقاطع بافت شناسی نمونه مورد نظر ماتریکس استخوانی با سلولاریتی بالا و کلسیفیکاسیون در برخی مناطق دیده می شد که تائیدکننده نتایج اولتراسونوگرافی بود.
نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در تصویربرداری تشخیصی از نقیصه های استخوانی با اندازه بحرانی، در اغلب موارد نتایج اولتراسونوگرافی و رادیوگرافی هم خوانی داشته و حتی بررسی اولتراسونوگرافی دقیق تر است. علاوه براین، در صورت مشاهده آرتیفکت انعکاسی در محل نقیصه و عدم مشاهده نشانه ای از التیام در رادیوگراف، این آرتیفکت می تواند نشان دهنده ماتریکس استخوانی باشد.