عملکرد افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در تکلیف حافظه کاذب

هدف پژوهش حاضر، بررسی عملکرد بازماند گان جنگ تحمیلی مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه در تکالیف حافظه کاذب دیداری و شنیداری است.
در این مطالعه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، 20 بیمار مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه درگیر در جنگ، 20 فرد درگیر در جنگ اما فاقد اختلال استرس پس از سانحه و 20 فرد بهنجار عادی بدون سابقه حضور در جنگ که در متغیرهای سن، جنس، هوش و سطح تحصیلات همگن شده بودند، شرکت کردند. ابزار پژوهش شامل مصاحبه ساختار یافتهSCID، سیاهه افسردگی بک، سیاهه اضطراب بک، مقیاس تجدید نظرشده تاثیر رویداد و تکالیف حافظه کاذب شنیداری و دیداری بود. داده ها با روش های آماری تحلیل واریانس چندمتغیری یک راهه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد.
نتایج نشان داد که عملکرد گروه دارای اختلال استرس پس از سانحه نسبت به دو گروه فاقد این اختلال و بهنجار در تکالیف حافظه کاذب ضعیف تر است. به عبارت دیگر، گروه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه نسبت به دو گروه دیگر مواد مربوط به حافظه کاذب بیشتری تولید کردند.
یافته های پژوهش موید وجود مشکلات حافظه و به ویژه حافظه کاذب در بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بوده و این نتایج در چارچوب نظریه های مربوط به مشکلات شناختی مانند حافظه فعال، حافظه آینده نگر و حافظه شرح حال تبیین پذیر است.