مصدر و بند مصدری در زبان فارسی

یادگیری زبان با اسم آغاز می شود. کودک فارسی زبان، از ره گذر جمله اسمی ی تک واژه یی، خود را به جمله های دو واژه یی و تلگرافی می رساند و پشت سر می گذارد زبان کودکی را؛ هم از این روست که اسم گرایی در سراسر زنده گی، هم راهی می کند او را. فارسی زبان که از اسم به فعل می رسد، بی آن، که یک سره در لابه لای تصریف تودرتو خود را رها کند، به اسم باز می گردد و برای نامیدن فعل نیز اسم می سازد و «مصدر» می خواند آن را. مصدر نیز هم چو دیگر اسم های فارسی، توان سرشیتن آن را دارد که برون داد فعلی داشته باشد، و هیچ گاه اما، به خودی خود، فعل نیست و هرگز از گروه -گروه اسمی- فراتر نمی رود؛ این، نه بدان معنی ست که در زبان فارسی سخن از بند مصدری نمی توان به میان آورد. گونه یی از بند غیر شخصی را می توان بند مصدری دانست، که این بند مصدری، نه بی زمان است، نه ناخود ایستا، و نه نامحدود.