نگاهی به ملاحظات جمهوری اسلامی ایران درباره حضور ناتو در افغانستان

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، تغییرات بنیادینی در ساختار سامانه بین المللی پدید آورد. این امر زمینه ساز آن شد تا در سال های نخستین هزاره نوین، همگان درباره «جهانی شدن» ارزش ها و هویت ها و بازسازی منافع مشترک در جامعه جهانی سخن گویند.
از این رو در دهه 90رهیافت نوین «سازنده گرایی»[1] در ادبیات روابط بین الملل شکل گرفت و از منظری جامعه شناختی به مطالعه سیاست جهانی پرداخت. بر این پایه، هویت ها از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند چرا که آنها به تعریف منافع کشورهای گوناگون می نشینند و آنان را به سوی همگرایی یا واگرایی سوق می دهند.
در این نوشتار تلاش خواهد شد تا بر پایه رهیافت سازنده گرایی در تحلیل روابط بین الملل، نقش گوناگونی های هویتی در شکل دهی به منافع بازیگران مختلف در افغانستان با تاکید بر سه بازیگر اصلی یعنی ایران، افغانستان و سازمان ناتو، بررسی شوند.
هدف اصلی در این نوشتار، فهم ملاحظات ایران درباره حضور ناتو در افغانستان است. بر پایه این پرسش اصلی، نویسنده تلاش خواهد کرد تا تاثیر حضور ناتو در افغانستان بر امنیت ملی ایران را در سه سطح روابط دو جانبه ایران و افغانستان، روابط منطقه ای ایران و تعاملات جهانی این کشور بررسی نماید.