امکان یا امتناع همگرایی قاره ای در آسیا

آسیا به رغم برخورداری از برخی مولفه های قدرت نظیر سرزمین، جمعیت و بازارهای وسیع، سهم اندکی در سیاست و اقتصاد جهانی دهه های گذشته داشته است.با این همه، امروزه قاره کهن از رهگذر توسعه اقتصادی تاریخی خود مجددا به مرکز تاریخ جهان بازگشته و به عنوان یک بازیگر جهانی از نقشی تعیین کننده در نظام بین الملل برخوردار شده است. همگرایی منطقه ای روند و بعدی دیگر از سیاست آسیایی است که به ارتقاء جایگاه بین المللی این قاره مدد رسانده است. به همین سبب، یکی از پرسش های مهم مناظره های بین المللی جاری این قاره به «امکان یا امتناع همگرایی قاره ای» درآسیا مربوط می شود.
نگارندگان در پاسخ به این پرسش به بازنگری روایت های مختلف منطقه گرایی درآسیا و چشم انداز قاره ای این فرایند پرداخته اند. برمبنای یافته های این مقاله، کشورهای آسیایی از منابع و انگیزه های کافی برای تمهید مقدمات همگرایی قاره ای پایدار از رهگذر برقراری نسبت معنادار بین تجربه های منطقه گرایی های مختلف درآسیا برخوردار می باشند. به همین سبب، همگرایی آسیایی یک امکان برای آسیایی ها در دورانی محسوب می شود که به «سده آسیایی» شهرت یافته است.