رابطه بین رفتارهای پرخطر رانندگی و گرایش به قانون گریزی رانندگان ناوگان حمل و نقل برون شهری

با توجه به نقش پررنگ عامل انسانی در تبیین تصادفات، پژوهش حاضر به تبیین رابطه بین رفتارهای پرخطر رانندگی و قانون گریزی می پردازد. طرح پژوهش حاضر غیرآزمایشی، به لحاظ نوع کاربردی، از نظر روش همبستگی بوده و از دو پرس شنامه رفتار رانندگی پرخطر و گرایش به قانون گریزی استفاده شده است. جامعه این پژوهش،رانندگان ناوگان عمومی حمل ونقل برون شهری شهرستان زنجان می باشد. واحد تحلیل این پژوهش، رانندگانی است که در دو بخش حمل و نقل مسافر و حمل و نقل کالا فعالیت می کنند.نمونه پژوهش 242 نفر بوده که با روش نمونه گیری طبق های متناسب انتخاب شده است. نتایج این پژوهش نشان م یدهد که میانگین رفتار پرخطر رانندگی در میان رانندگان نمونه آماری 7/ 1 از مقیاس 5 بوده که در سطح اطمینان 99 درصد تایید م یشود.میانگین قانون گریزی در میان رانندگان نمونه آماری 7/ 2 از مقیاس 5 بوده که در سطح اطمینان 99 درصد تایید می شود. رابطه معناداری بین سطح تحصیلات و رفتار پرخطر رانندگی وجود ندارد.با افزایش سن، رفتار پرخطر رانندگی کاهش می یابد.رابطه بین سطح تحصیلات ونمره کلی قانون گریزی،قانون گریزی ابزاری و اعتراضی مثبت و با قانون گریزی اخلاقی منفی است. رابطه بین سطح سن و نمره کلی قانون گریزی،قانون گریزی ابزاری و اعتراضی منفی و با قانون گریزی اخلاقی مثبت است.