استیگماتیزه شدن، رابطه پزشک بیمار و درمان در بیماران مبتلا به اچ. آی. وی/ ایدز

امروزه اچ.آی.وی/ ایدز تنها به عنوان یک بیماری و حامل آن به عنوان بیمار شناخته نمی شوند. از آنجایی که راه های انتقال این بیماری بیشتر مربوط به رفتار انحرافی بشر بوده است، نسبت به این بیماری یک استیگما شکل گرفته است.این مقاله درپی بررسی تاثیری است که استیگما بودن این بیماری در جامعه ایران بر روی درمان این بیماران و رابطه متقابل پزشک و بیمار اچ. آی. وی مثبت برجای گذاشته است.
روش مورد استفاده قرار گرفته در این مطالعه روش کیفی بوده است. جمع آوری داده ها با استفاده از تکنیک مصاحبه انجام گرفته که برای مصاحبه با بیماران اچ. آی. وی مثبت از مصاحبه عمیق و برای مصاحبه با پزشکان متخصص عفونی از مصاحبه نیمه ساخت یافته استفاده گردیده است. این مطالعه در مرکز مشاوره و بخش عفونی بیمارستان امام خمینی انجام گرفته استو شش نفر از مراجعان مرکز مشاوره رفتاری وهفت نفر متخصص بیماری های عفونی انتخاب شده اند.
استیگمای ایدز ترس های نابجایی را در جامعه پزشکی برانگیخته است که کنش متقابل پزشک و بیمار اچ. آی. وی مثبت را تحت تاثیر قرار داده و در بسیاری موارد موجب تبعیضات درمانی برای این بیماران شده است براساس نتایج به دست آمده استیگمای ایدز تاثیر نامطلوبی در جامعه پزشکی ما داشته است و این مسئله مانعی برای دستیابی بیماران مبتلا به اچ. آی. وی/ایدز به حقوق درمانی برابر می باشد. نتایج نشانگر نقش استیگما در تبدیل این بیماری به یک پدیده اجتماعی فرهنگی می باشد. پزشکان نیز مانند دیگر آحاد جامعه تحت تاثیر ارزش ها، هنجارها و برساخت های جامعه قرار دارند.