برهمکنش بهبود وضعیت ویتامین D و پلی مورفیسم VDR FokI بر تنش اکسیداتیو در افراد دیابتی نوع دوم: کارآزمایی بالینی تصادفی شاهددار

اثر متقابل عوامل محیطی و ژنتیکی تعیین کننده پیشرفت دیابت نوع 2 (T2D) است. هدف مطالعه حاضر ارزیابی اثرات بهبود وضعیت ویتامینD بر زیست نشانگرهای تنش اکسیداتیو (OS) و تعیین تاثیر پلی مورفیسم گیرنده (VDR)-FokI در پاسخ به دریافت ویتامین D3 در افراد دیابتی نوع دوم (T2D) بود.
افراد مبتلا به T2D به یکی از دو گروه دریافت کننده دوغ ساده (دوغ ساده (PD): تعداد 50 نفر) و گروه دریافت کننده دوغ غنی شده با ویتامین D (FD: IU500 ویتامین D در 250 سی سی دوغ، تعداد 50 نفر) دوبار در روز به مدت 12 هفته تقسیم شدند. پیامدها تغییراتی در 25 هیدروکسی ویتامین D ((OH)D25) و زیست نشانگرهای OS بود. ژنوتیپ های VDR در 140 فرد T2D در گروه دوغ غنی شده (FD) از طریق آنزیم محدود کننده FokI تعیین شد.
سطح سرمی (OH)D25 بعد از 12 هفته در گروه FD (از 2/202 ±5/38 به 5/23 ±0/72، 001/0 p<) در مقایسه با گروه PD (از 8/22 ±8/38 به 8/22 ±4/33، 28/0=p) افزایش معنی داری پیدا کرد. مقایسه ها بین دو گروه FD و PD نشان داد که این افزایش با تغییرات معنی دار MDA (&mumol/l 82/0 ±56/0- در مقابل &mumol/l 1±17/0، 001/0 p<)، (ng/l 1/40 ± 4/8+ در مقابل ng/l 4/29 ±1/13-، 002/0=p) GSH و (mmol/l 43/0 ±14/0+ در مقابل mmol/l 45/0±02/0+، 03/0 =p) TAC همراه بود. اگرچه ارتباط معنی داری بین ژنوتیپ های FokI و زیست نشانگرهای OS وجود نداشت، واریانت ژنوتیپ هموزیگوت (ff) بین گروهی ضعیف ترین پاسخ به ویتامین D را نشان داد.
افزایش غلظت ویتامین D از طریق دریافت روزانه دوغ غنی شده با ویتامین D در گروه FD زیست نشانگرهای تنش اکسیداتیو را در افراد مبتلا به T2D بهبود می بخشد. البته اثرات متقابل ژنوتیپ FokI را نیز نمی توان نادیده گرفت.