بررسی شیوع افسردگی و ارتباط آن با عملکرد بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1392

افسردگی یکی از اختلالات شایع خلقی در بیشتر جوامع بشری است که موجب افت قابل ملاحظه در عملکرد شغلی، تحصیلی، اجتماعی و یا خانوادگی می شود. این پژوهش با هدف تعیین میزان افسردگی و تاثیر آن بر عملکرد بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1392 انجام گرفت.
این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی بود که در آن تعداد 297 نفر از بهورزان شاغل در خانه های بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به روش نمونه گیری سیستماتیک انتخاب شدند. برای اندازه گیری میزان افسردگی از پرسش نامه ی PHQ-9 (Patient Health Questionnaire-9) استفاده گردید و عملکرد بهورزان مورد مطالعه نیز توسط مربیان مرکز آموزش بهورزی با استفاده ازچک لیست های تهیه شده در واحد آموزش بهورزی سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون های همبستگی Pearson و Spearman، Independent t و One-way ANOVA مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
شیوع افسردگی در بهورزان مورد مطالعه، 9/53 درصد بود. 6/26 درصد دارای افسردگی خفیف، 8/11 درصد افسردگی متوسط و 5/16 درصد دارای افسردگی شدید تا بسیار شدید بودند. افسردگی در بهورزان زن نسبت به بهورزان مرد شیوع بالاتری داشت. ارتباط افسردگی با سن، سابقه ی کار و نوع سکونت معنی دار بود (050/0 > P). عملکرد بهورزان با شدت افسردگی آن ها رابطه ی معکوس داشت (050/0 > P). همچنین، سطح تحصیلات بهورزان با افسردگی رابطه ی معکوس و با عملکرد رابطه ی مستقیم داشت.
شیوع افسردگی در بهورزان بالا است و این افسردگی، بر روی عملکرد آن ها نیز تاثیر دارد. برنامه ریزی برای کاهش افسردگی در آنان نقش مهمی در ارتقای برنامه های سلامت ایفا می نماید.