رابطه زمان روایی و مرگ در داستان سیاوش

زمان از مهم ترین عناصر روایت محسوب می شود که با تحلیل و بررسی آن در داستان می توان به نتایجی در راستای معنای اثر دست یافت. زمان متن و داستان و رابطه این دو با هم، از جمله مسائلی است که در بخش زمان روایی مورد بررسی قرار می گیرد. از جمله نظریه پردازان مطرح در زمینه بررسی زمان در روایت، ژرار ژنت فرانسوی است که زمان را در داستان به سه ساحت نظم، تداوم و بسامد تقسیم می کند. این پژوهش ضمن بررسی عنصر زمان و جایگاه آن در تحلیل محتوایی و معنایی «داستان سیاوش» نشان می دهد که فردوسی با استفاده از تکنیک های عمده زمانی در روایت از جمله پیش نگاه، گفت و گو و تکرار، مرگ و سرنوشت سیاوش را معنایی خاص بخشیده است. وجود پس نگاه ها، پیش نگاه ها و تکرارها در این داستان هر کدام تاکیدی بر مرگ قهرمان اصلی، یعنی سیاوش است.