سازمان دهی میان رشته ای برنامه درسی با تاکید بر اثربخش سازی محتوای دروس

پژوهش حاضر به دنبال تبیین ماهیت برنامه درسی میان رشته ای و نسبت آن با اثر بخشی محتوای برنامه درسی مدارس است. سازمان دهی میان رشته ای؛ ارتباط دادن و درهم آمیختن محتوا و فرایندهای برنامه درسی به منظور انسجام و تعمیق تجربیات یادگیری فراگیران است. روش انجام پژوهش توصیفی از نوع تحلیل اسنادی و به منظور گردآوری داده های لازم جهت پاسخ گویی به سوال های پژوهش، اسناد و مدارک موجود و مرتبط با استفاده از فرم گردآوری داده جمع آوری و به شیوه کیفی، تحلیل شده است. یافته های پژوهش نشان داد؛ صاحب نظران هر یک تعریف خاصی از سازماندهی میان رشته ای داشته و معتقدند؛ سازمان دهی میان رشته ای جزو روش های سازماندهی با محوریت رشته است که می توان آن را درهم آمیختن محتوا، فرایندها و مهارت های برنامه درسی به منظور انسجام تجربیات یادگیری، تعریف نمود. عمده ترین مولفه های مبین برنامه درسی اثربخش شامل؛ معناداری محتوای برنامه درسی، فعال بودن یادگیرنده در فرایند ارائه محتوا، ارتباط محتوا با زندگی، درگیر شدن یادگیرنده با محتوا، قابلیت فهم و تناسب محتوا با استعدادهای یادگیرنده است. نمونه های تجربی بهره گیری از سازماندهی میان رشته ای به منظور اثربخش سازی محتوا را می توان در گزارش های؛ اشمیت (1983)، فرند (1984)، آشباخر(1991)، لیوتان(1991)، ویلت(1992)، سیمانو و کلوتس(1997)، ملنیک و شوبرت(1997)، اریکسون(1998)، تاپ، گراندگنت، استلر، پاولوسکی و بوندی(1998)، سوزان(1998) و پنا، براون، آدامز، دکر(1999) یافت. نتایج مبین اثربخشی سازماندهی میان رشته ای برنامه درسی در زمینه هایی چون؛ یادگیری معنادار، به فعالیت واداشته شدن یادگیرندگان، پرهیز از حفظ طوطی وار، انطباق محتوا با زندگی، رعایت اصل قابل فهم بودن، تناسب محتوا با مختصات یادگیرنده و زمینه سازی برای یادگیری های آتی دانست.