فهم زمینه و پیامدهای مصادره تجربه با رویکرد کیفی

مصادره تجربه فرایندی پیوسته و نامرئی است که به بهانه تامین امنیت هستی شناختی انسان و دور کردن او از اضطراب ها و نگرانی ها، انسان را از برخی تجارب و برخی تعاملات محروم می کند. اما محرومیت مذکور و در قرنطینه کردن تجارب، به بخش مهمی از ابعاد وجودی و اجتماعی انسان آسیب می زند و دست بر قضا بر اضطراب او نیز می افزاید. هدف این مقاله بررسی معانی و تجارب زیسته کنشگران اجتماعی از تجارب مصادره شده، شناسایی زمینه های ظهور و گسترش مصادره تجربه و فهم پیامدهای مصادره تجربه بر روی کنشگران اجتماعی است. روش پژوهش، کیفی از نوع نظریه مبنایی بوده که پس از مصاحبه عمیق با 12 نفر نمونه اشباع نظری حاصل شد. جهت انتخاب نمونه، از شیوه نمونه گیری نظری و از طریق استراتژی بیشترین تنوع استفاده شده است. محتوای مصاحبه ها پس از پیاده سازی، در سه مرحله کدگذاری باز، محوری و گزینشی، مورد تحلیل قرار گرفتند و واحد های معنایی، مقولات اصلی و هسته مرکزی شناسایی شدند. یافته ها نشان می دهد «فراموشی آگاهانه» هسته مرکزی تجارب زیسته افراد از تجارب مصادره شده است. همچنین «خودمحوری» دلیل اصلی رونق مصادره تجربه است و «تقویت خودمحوری» و «زوال عاطفه» و به ویژه «انسان زدایی» پیامد اصلی مصادره تجربه است. به عنوان نتیجه کلی می توان گفت مصادره تجربه با حذف برخی تجارب تعاملی و عاطفی سبب از دست رفتن آرامش کنشگران اجتماعی شده است.