«بررسی تمثیلات مشترک میان مثنوی های عطار و مثنوی معنوی مولوی»

«تمثیل» یکی از شیوه های بیانی است که از دیرباز برای تبیین و تفهیم آموزه های دینی، اخلاقی، عرفانی و... در جامعه انسانی به کار رفته است. بزرگان ادب عرفانی ما نیز، از جمله سنایی، عطار، مولوی و... از این شگرد برجسته در تفهیم اصول عرفانی و اندیشه های متعالی خود بهره برده اند و نکات ظریف و عالی غیر محسوس را به زبانی ساده و محسوس برای مخاطبان و خوانندگان آثار خود باز گفته اند.
مقاله حاضر ضمن تعریف و کاربرد «تمثیل» از دیدگاه های دینی، ادبی، بلاغی و خطابی، به بررسی تمثیلات مشترک میان عطار و مولانا و شباهت ها و تفاوتهای میان آنها می پردازد و این نکته را آشکار می سازد که مولانا ضمن ارادت و انس با عطار و آثارش، گاه دگرگونی هایی در این تمثیلات ایجاد کرده و با بیانی نزدیک تر به زبان مردم، این تمثیلات را پروده و به کار برده است.