بررسی تاثیر شش هفته ورزش استقامتی(روی تردمیل) و سولفات منیزیم بر آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک

شواهد زیادی نشان داده است که تمرین ورزشی هوازی می تواند عمل و آزاد سازی برخی از انتقال دهنده های عصبی از جمله اپیوییدها را در مغز تغییر دهد. در این پژوهش تاثیر ورزش استقامتی (شش هفته دویدن روی تردمیل) و سولفات منیزیم خوراکی بر روی آستانه درد موش های معتاد در سندرم ترک بررسی شده است.
موش های نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 20±250 گرم و تعداد 30 سر با سولفات مرفین با غلظت 4/0 گرم در لیتر آب آشامیدنی پس از 21 روز، معتاد به مرفین شدند. از تمرینات ورزشی استقامتی به مدت شش هفته به منظور تمرین دهی حیوانات استفاده شد. در پایان هفته های دوم، چهارم و ششم پروتکل تمرینی، نالوکسان هیدروکلراید به میزان 3 میلی گرم در کیلوگرم به حیوانات تزریق شد. سولفات منیزیم به مقدار 10 گرم به ازای هر لیتر آب به مدت شش هفته در آب آشامیدنی حیواناتی که سولفات منیزیم مصرف می کردند، حل شد. از دستگاه Tail-flick به منظور ارزیابی تاثیر تمرین و سولفات منیزیم بر روی آستانه درد استفاده شد.
نتایج نشان دادند که تمرین ورزشی دویدن روی تردمیل (05/0>p) و مصرف سولفات منیزیم (01/0>p) باعث افزایش معنی داری در آستانه درد در موش های معتاد در سندرم ترک شد. همچنین تاثیر همزمان تمرین ورزشی و مصرف سولفات منیزیم بر روی آستانه درد، بیشتر از تاثیر هر کدام به تنهایی بود.
با توجه به یافته های این تحقیق به نظر می رسد ورزش استقامتی همزمان با مصرف سولفات منیزیم می تواند در کاهش درد ناشی ازسندرم ترک مفید واقع شود.