تحلیلی بر ارتقای امنیت فضاهای شهری به کمک سیاست مکان محور محیط از محیط

یکی از عوامل ارتقای امنیت شهری شیوه طراحی محیطی به عنوان نیاز اساسی است که ویژگی هایی چندبعدی دارد. تامین و احساس امنیت به کمک قابلیت های مکانی یکی از راهبردهای اصلی در این زمینه محسوب می شود. رویکرد تاکیدشده در این مطالعه، ارتقای امنیت محله از محیط به محیط به کمک ابزارهای سیاست محور پشتیبان آن در مدیریت فضاهای امن شهری است. روش تحقیق مطالعه کیفی و مبتنی بر شناخت و تحلیل آسیب های محیطی در دو محله از بافت های نوسازی شده منطقه 8 شهرداری تهران است. روش شناخت مطالعه نیز قیاس است. یافته های حاصل از به کارگیری سطح تحلیل میانی جرم و مکان در محله های لشکر شرقی و لشکر غربی، بیانگر وجود پنج آسیب است که شامل نارسایی های عملکردی فضاهای سبز، فضاهای ورزشی، فضاهای سبز رهاشده، فضای باز رهاشده و پنجره های شکسته شده در محیط است. تصویر ذهنی ناهماهنگ از محیط، عدم انسجام کالبدی و کارکرد نادرست در عملکرد فضاهای شهری بخشی مهم از تجلی آسیب های اشاره شده در جهت کاهش امنیت محله های شهری است. انتخاب رویکرد فعال به محیط در دو سطح شناخت و تحلیل محیط از زاویه امنیت محله ای، می تواند ضمن مدیریت معضلات عمده فضاهای امن شهری، به عنوان یک سیاست مکان محور برای مطلوب بودن و کیفیت بخشی به محیط عمل نماید. افزون بر تزریق این رویکرد و تحلیل محیطی امنیت محله ای، پیشنهادهایی نیز در راستای ارتقای هماهنگ و چندبخشی فضاهای امن شهری در سطح محله های شهری ارائه شده است.