رابطه سعادت با حکمرانی مطلوب

سعادت، از مقولات کلیدی در حوزه فلسفه اخلاق و نقطه تمرکز آموزه های ادیان الهی به شمار می رود؛ با این حال به لحاظ تفارق آبشخور مشارب فکری و زاویه نگرش به جهان هستی، اجماع واثقی نسبت به اطلاق معنایی واحد بر آن وجود ندارد. از این رو مطالعه حاضر با هدف تبیین رابطه سعادت با نظریه حکمرانی مطلوب انجام گردیده است.
روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی، مطالعه کتابخانه ای مرتبط با رابطه سعادت با حکمرانی مطلوب است. در مطالعه حاضر با بهره گیری از واژگان کلیدی «سعادت»، «فلسفه اخلاق»، «حکمرانی مطلوب» در پایگاه های اطلاعاتی Magiran، SID و Google Scholar جستجو و مقالات و متون مرتبط جستجو و مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفت.
ملاحظات اخلاقی: صداقت و امانت داری در تحلیل متون و استناددهی به متون رعایت گردید. صداقت در گزارش نتایج و به متون رعایت گردید.
سعادت اگرچه مفهومی ارزشی است، لیکن به لحاظ مولفه های نسبی، بعدپذیر بوده، مآلا رویکردهای متمایزی به آن شکل می گیرد یا دست کم به هنگام مصداق نمایی در جریان تزاحم ابعاد، خوانشی افتراقی را موجب می گردد. با وجود این اشکال، تاملی در نظریات فلاسفه و اندیشمندان، تا حدی، بیانگر ابعاد مفهوم شناختی سعادت است. سعادت در این معنا مفهومی اخلاقی، حائز ابعاد جسمانی و روحانی و مترتب به مراتب کمالی است و مبین رضایتمندی و التذاذ در سایه فعلیت یابی قوه گی ها و استعدادها است.
سعادت، تنها زمانی به عنوان مولفه حکمرانی مطلوب و یا متغیر متاثر از آن تلقی خواهد شد که در قالب آرمان یک نظام ایدئولوژیک، پا را از دایره مادیات و محسوسات فراتر بگذارد.