تاثیر عوامل محیطی واختلالات ایمنی در ایجاد رفتارهای اوتیستیک

اختلال طیف اوتیسم بیماری ناتوان کننده ای است که تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی کلامی و غیر کلامی و توانایی یادگیری و برخی از احساسات حیاتی را دچار اختلال می کند. شیوع این بیماری در همه جهان و از جمله ایران رو به افزایش است. این بیماری در پسران چهار تا پنج برابر بیشتر از دختران بوده و غالبا پیش از سن سه سالگی تشخیص داده می شود. بیماری اوتیسم در گروه بیماری های مولتی فاکتوریال طبقه بندی می شود و تحقیقات یک پایه قوی ژنتیکی را در بروز این اختلالات مشخص نموده است به این ترتیب که علت بیش از 90 درصد ناهنجاری های عملکردی مغز و رفتارهای اوتیستیک ژنتیکی است. با این حال، ژنتیک تنها عامل دخیل در ایجاد تمام موارد اوتیسم در نظر گرفته نمی شود. عوامل محیطی یکی از مسایل مهم درتوسعه رفتارهای اوتیستیک می باشند. به عنوان مثال، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی قبل از تولد، کاهش سطح ویتامین ها مخصوصا ویتامین D، وجود استرس و افسردگی در مادر و یا استفاده از داروهای ضد افسردگی در زمان بارداری، سن بالای پدر، قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا و آفت کش ها، وجود چاقی در والدین و دیابت در مادر در زمان بارداری، سکونت در شهرهای بسیار شلوغ و به تبع آن آلوده با افزایش خطر ابتلا به اوتیسم در ارتباط است. در این مقاله مروری سعی بر آن بوده است که بر اساس جمع بندی تحقیقات صورت گرفته در سال های اخیر، علاوه بر توضیح اختلال طیف اوتیسم، رشد مغزی و ساختاری در بیماری، برخی از عوامل محیطی دخیل در اختلال طیف اوتیسم و نیز دلایل ایمونولوژیک این بیماری توضیح داده شود. بر اساس مطالعات صورت گرفته تاکنون، عوامل محیطی به تنهایی نمی توانند باعث ایجاد رفتارهای اوتیستیک در کودکان شوند ولی اگر ژنتیک و محیط به صورت همگرا عمل کنند ممکن است بروز بیماری با مشکلات عصبی و رفتارهای ناهنجار و اوتیستیک را سبب شوند. البته فاکتورهای محیطی می توانند در دراز مدت ژنتیک و اپی ژنتیک را در والدین تحت تاثیر قرار دهند که این رویداد نقش عوامل محیطی در ایجاد اختلالات طیف اوتیسم را بسیار برجسته تر می نماید