هنجارگریزی در غزلیات بیدل دهلوی بر مبنای الگوی لیچ

بیدل دهلوی یکی از شاعران معروف عصر صفوی در سده یازدهم و دوازدهم هجری و شاعری برجسته در تاریخ ادب فارسی است؛ به گونه ای که بعد از جامی و امیر خسرو بزرگ ترین شاعر تلقی می شود. بیدل را از نظر نازک اندیشی و پرکاری باید نماینده تمام عیار سبک هندی به شمار آوریم؛ زیرا تمام خصایص شعری گویندگان عهد صفوی را به گونه ای روشن تر و مشخص تر می توان در آثار او جست وجو کرد. هنجارگریزی یکی از موثرترین شیوه های برجسته سازی و آشنایی زدایی در شعر است که بسیاری از شاعران از آن بهره بر ده اند. بیدل هم یکی از آن هاست که از هنجارگریزی برای برجسته سازی شعرش استفاده کرده است. این نوشته پژوهشیاست که با رهیافت توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی زبان شعری غزلیات بیدل بر اساس مکتب فرمالیسم (ساخت گرایی) بر مبنای الگوی لیچ می پردازد و بر اساس این دیدگاه انواع هنجارگریزی را در غزلیات وی بررسی می کند. نتایج پژوهش حکایت از آن دارد که بسامد هنجارگریزی معنایی در غزلیات بیدل، بیش از سایر هنجارگریزی هاست.