بررسی تطبیقی ویژگی های زبان عرفانی ابن عربی و مولوی

عرفای متصوفه، در بیان عقاید و دیدگاهشان متونی را به نثر و نظم، در حوزه تفسیر، بیان مکاشفات و احوال، تعلیم و تربیت و تذکره نگاشته اند. این متون، دارای ارزش ادبی و بلاغی اند ؛ وسعت این آثار و ویژگی های خاص زبانی که داشته اند، سبب شده است، تا به عنوان زبان عرفانی، مورد توجه محققان قرار گیرند. پرواضح است که ابن عربی و مولوی، بزرگترین عرفا در عالم تصوف، به شمار می روند. تاثیر اندیشه و ویژگی های زبانی در متون این دو عارف، به حدی بوده است که می توان، آثار عرفای قرون بعد را تفسیر و تحلیل اندیشه های این دو دانست. این پژوهش کوششی است، در جهت فهم تطبیقی و مقایسه ای زبان عرفانی این دو عارف نامی و ضمن آن می توان، به ویژگی های زبان عرفانی این عرفا نیز، دست یافت. در بررسی آثار ایشان، شباهت ها و تفاوتهایی وجود دارد که پس از معرفی آثارشان، ضمن بیان چگونگی تالیف و نقطه نظرشان در باب بیان ناپذیری شهودات ایشان و نوع مخاطبانشان و سپس با بیان و مقایسه ویژگی های زبان عرفانی شان در نوع تمثیل، تناقض گویی، تکرار، اصطلاح سازی و...، به روش توصیفی-تطبیقی، تبیین شده و تفاوت ها و شباهت ها در شیوه گفتاری دو عارف، مورد بررسی و تحلیل، قرار گرفته است.