مقایسه اثر دو شیوه تمرین درمانی عضلانی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران دارای درد مزمن پاتلوفمورال

فیزیوتراپیست ها اغلب از تقویت عمومی گروه عضلانی کوادریسپس جهت بهبود عملکرد بیماران با درد مزمن پاتلوفمورال استفاده می کنند. از آن جایی که درد مزمن پاتلوفمورال، معلول آتروفی بخش داخلی کوادریسپس است، بنظر می رسد تقویت انتخابی این بخش از عضله در صورت امکان، نتایج بالینی بهتری بدنبال داشته باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس و تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال بود.
در تحقیق نیمه تجربی حاضر، 60 زن مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، به روش در دسترس انتخاب و به 3 گروه تقویت عمومی کوادریسپس، تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی و کنترل تقسیم شدند. گروه تقویت عمومی کوادریسپس، در تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس بصورت 2 روز در هفته و هر روز 3 تمرین و گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی، در تمرینات تقویت انتخابی کوادریسپس داخلی بصورت 3 روز در هفته و هر روز 3 تمرین- هرکدام بمدت 8 هفته- شرکت نمودند. ارزیابی درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بترتیب با مقیاس های آنالوگ تصویری، ووماک و آزمون شارپند رومبرگ، قبل و بعد از 8 هفته صورت گرفت. داده ها با آزمون های آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و T وابسته در نرم افزارSPSSv21 آنالیز شد. سطح معنی داری بصورت 05/0>p در نظر گرفته شد.
هردو تمرین، سبب کاهش سطح درد استراحت (001/0>p) و فعالیت (01/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (01/0>p) شد. با این حال، درصد کاهش درد فعالیت (05/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (001/0>p) در گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بیشتر از گروه تقویت عمومی کوادریسپس بود. همچنین تعادل استاتیک، در گروه تقویت اختصاصی نسبت به گروه تقویت عمومی و کنترل بطور معنی داری بهبود یافت (01/0>p) اما بین دو گروه تقویت عمومی و کنترل تفاوت معنی داری دیده نشد (05/0

نتیجه گیری

برخلاف رویکرد درمانی رایج در مراکز توانبخشی یعنی تجویز تمریناتی برای تقویت کل گروه عضلانی کوادریسپس، تقویت انتخابی بخش داخلی این گروه از عضلات، جهت بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، شیوه تمرین درمانی موثرتری است.