تحلیل و بررسی دیدگاه ها درباره زبان دین

پیرامون چگونگی سخن گفتن از خداوند و زبان به کارگرفته در متون دینی نظریات مختلفی طرح شده است. نظریه های بی معنایی زبان دین (دیدگاه پوزیتویستم منطقی)، غیرشناختاری بودن زبان دین، زبان نمادین، الهیات سلبی، تمثیل و کارکردگرایی مهم ترین نظریاتی هستند که در این زمینه در غرب طرح شده اند. در این مقاله ضمن نقد این دیدگاه ها، این نتیجه به دست آمده است که در مورد سخن گفتن از خدا، الفاظ اطلاق شده بر خداوند همان معنای الفاظ بشری را دارند (نظریه ی اشتراک معنوی)، ولی در مورد صفاتی که به خداوند به صورت مجازی اطلاق می شوند (نظیر خشم) این صفات به جهات آثارشان به خداوند اطلاق می گردند؛ در مورد صفات خبری نیز نظریه ی تاویل بر مبنای قرائن داخلی و خارجی، مورد قبول است. در مورد متون وحیانی، گرچه در این متون از استعاره و تمثیل استفاده شده است، اما متون وحیانی نظیر قرآن به همان زبان عرفی نازل شده اند.