نسبت میان زبان و واقعیت در افلاطون قرائتی از کراتولوس افلاطون در پرتو تمثیل های سه گانه جمهوری

پیش از افلاطون مسئله زبان برای متفکرانی که با آن روبرو بودند همچون پدیده یی دوگانه متجلی میشد؛ پدیده یی که از منظر اسطوره یی یک امر مرموز و رازگونه بود که رابط میان خدایان و انسان بود و از منظری دیگر گونه یی قانون برای آشکارگی حقیقت. برای هراکلیتوس زبان جنبه یی رازورزانه همچون لوگوس داشت که بیشتر پدیداری برای اشاره به حقیقت بود تا ابزاری برای توضیح و تشریح آن. از سویی دیگر، زبان برای پارمنیدس زبان پدیداری فریبنده بود که حاصل گونه یی قرارداد اجتماعی بود و مسئله یی از جهان محسوس که بخودی خود دارای ارزش چندانی نیست. سوفسطائیان نیز زبان را پدیده یی قراردادی و نسبی میدانستند که جز ابزاری برای سخنوری نبود و درخود هیچ حقیقت مطلقی دربرنداشت. افلاطون با توجه به این پیش زمینه تاریخی، کار خود را آغاز کرد و در این آبشخور به بررسی مسئله زبان پرداخت و در کراتولوس دیدگاهی را پروراند که جامع و مکمل این پیشینه تاریخی بود. زبان، برای افلاطون، پدیده یی فریبنده و ناقص است؛ پدیده یی که وی در کراتولوس آن را، با توجه به ذات زبان و نسبت آن با واقعیت مورد بررسی قرار میدهد. از آنجایی که زبان، برای افلاطون، امری مصنوع است، ذاتا ناقص است و به همین دلیل نمیتواند شناختی از واقعیت بدست بدهد؛ تنها کاری که زبان میتواند و باید بکند این است که هرچه صحیحتر واقعیت را بازنمایی کند و تا حد ممکن در این کارکرد صحیح و نزدیک به واقعیت باشد. زبان تابع واقعیت است و از نظر هستی شناختی متاخر از آن است و تنها از نظر تعلیمی است که بطور موقتی بر آن تقدم زمانی دارد. بعبارت دیگر، از زبان به شناخت نمیتوان دست یافت، چون زبان پدیداری مصنوع است که در بهترین حالت تنها میتواند بطور ناقص واقعیت را بازنمایی کند.