پیدایی امیرنشین شارجه؛ زمینه ها و علل

شارجه، یکی از شیخ نشین های امارات متحده عربی و پایتخت آن به همین نام و دومین شهر قلمرو قواسم و پایتخت حکومت دوم قواسم به رهبری شیخ سلطان بن صقر بوده است. در 1820/1235 انگلستان با شیخ سلطان و چهار تن دیگر از شیوخ عرب معاهده ای منعقد ساخت که بنابر یکی از مفاد آن، شارجه شیخ نشینی مستقل گردید. با این حال به دلیل موقعیت استراتژیک شارجه و تاثیرگذاری اش در امنیت راه های دریایی خلیج فارس، انگلستان همواره در امور داخلی آن دخالت کرده و این امیرنشین، فراز و فرودها، تنش های مختلفی را به خود دید. سرانجام در عصرشیخ خالدبن محمد قاسمی(1343ش/ 1965- 1350ش/1972) مانند دیگر امارت ها وارد مذاکرات اتحاد شد و در دوم دسامبر 1971/ 1391 به عنوان یکی از امارت های هفتگانه امارات متحده عربی استقلال یافت. از نظر جغرافیای سیاسی شارجه را باید ازهم گسیخته ترین امارت کشور امارات دانست که عملا با هر شش امارت دیگر و پادشاهی عمان، مرز مشترک دارد. در طول ایام ، قبایل و طوایف پرشماری به شارجه مهاجرت کرده اند که چون هیچ کدام مالک واقعی اراضی شارجه نبوده اند، پیوسته به نزاع با یکدیگر پرداخته اند؛ قیطاب و غافر مهم ترین قبایل ساکن در شارجه و قواسم(که خود را از نسل پیامبر(ص) برمی شمارند اما از بنی حواله اند)، عبادله؛ آل علی(که برخی از آنان ایرانی اند)؛ حواله؛ برخی تیره های بنی یاس چون: آل بوماهر(بومهیر) و مرار؛ مطاریش؛ نعیم؛ نقبیین؛ شرقیین؛ شویهیین؛ طناییج؛ زعاب؛ مناصیر و مزاریع نیز از دیگر طوایف ساکن در شارجه محسوب می شوند که اغلب حنبلی مذهب اند.