همبستگی تنش شغلی با خودپنداره حرفه ای در پرستاران کودکان

در محیط پر تنش کاری بخش کودکان، خودپنداره حرفه ای بالا در پرستاران می تواند نقش مهمی در ارائه مراقبت های مطلوب تر به بیماران داشته باشد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین ارتباط تنش شغلی با خودپنداره حرفه ای، در پرستاران شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد.
پژوهش توصیفی- همبستگی حاضر، بر روی 165 پرستار شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد. اطلاعات به وسیله پرسشنامه سه قسمتی ”پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی“، ”مقیاس توسعه یافته تنش پرستار“ (Expanded Nursing Stress Scale) و ”پرسشنامه خودپنداره حرفه ای“ (Self-Concept Questionnaire) جمع آوری شد. شاخص روایی محتوای ابزارها و پایایی با استفاده از همسانی درونی (آلفای کرونباخ) با شرکت 15 پرستار بخش اطفال و آزمون مجدد بفاصله 10 روز انجام شد. تحلیل داده ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 انجام شد.
میانگین نمره کلی تنش شغلی، در میان پرستاران کودکان 09/45 ± 22/137 بود. میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه ای، 06/49 ± 09/231 بود. بین میزان تنش شغلی و خودپنداره حرفه ای همبستگی خطی منفی وجود داشت.
با توجه به همبستگی خطی منفی که بین تنش شغلی و خودپنداره حرفه ای وجود دارد. می توان نتیجه گرفت، با کاهش تنش شغلی در پرستاران کودکان، خودپنداره حرفه ای در آن ها افزایش می یابد. همچنین با افزایش خودپنداره حرفه ای، تنش شغلی در پرستاران کودکان کاهش می یابد. با توجه به یافته فوق، پیشنهاد می شود در مدیریت پرستاری به مقوله خودپنداره پرستاران توجه ویژه شود.