مدیریت و برنامه ریزی منابع آب با استفاده از مدل برنامه ریزی خطی

جهت درنظر گرفتن ابعاد و پیچیدگی های سیستم های منابع آب،‏ امروزه مدیران و برنامه ریزان برای رسیدن به تصمیمات بهینه،‏ به استفاده از مدل‏های بهینه سازی به عنوان ابزاری کارآمد روی آورده اند. در پژوهش حاضر برای بررسی الگوی کشت موجود در دشت همدان- بهار و تدوین سناریوهای مدیریت منابع آب در بخش کشاورزی،‏ از مدل برنامه ریزی خطی و نرم افزار لینگو استفاده شد. این مدل با هدف تعیین الگوی کشت بهینه،‏ تعیین میزان تخصیص بهینه از منابع آب سطحی و زیرزمینی و حداکثر کردن سود حاصل از کشت محصولات تدوین شد و با توجه به قیود و محدودیت ها به اجرا درآمد. به منظور بررسی گزینه های مدیریتی،‏ سه شیوه ی بهینه سازی الگوی کشت در وضع موجود،‏ بهینه سازی الگوی کشت با اعمال محدودیت برداشت از منابع زیرزمینی،‏ بهینه سازی الگوی کشت با تغییر در شیوه آبیاری تدوین و با استفاده از مدل اجرا شد. نتایج به دست آمده از اجرای مدل،‏ حاکی از برتری تغییر شیوه آبیاری نسبت به دو شیوه ی دیگر است؛ به گونه ای که میزان آب مصرفی الگوی کشت 8 /23 درصد کاهش و میزان تولید،‏ سطح قابل کشت و سود به دست آمده به ترتیب 1 /13 درصد،‏ 7 /12 درصد و 8 /15 درصد نسبت به الگوی موجود افزایش نشان می دهد.