رابطه ی حمایت اجتماعی با خودکارآمدی در سالمندان آسایشگاه های شهر تهران

حمایت اجتماعی و خودکارآمدی از متغیرهای با اهمیت دوران سالمندی هستند که نقش تعیین کننده در ارتقاء سلامت سالمندان دارند. با توجه به روند رو به رشد جمعیت سالمندان در ایران و جهان، توجه به مقوله های مرتبط با سلامت سالمندان شایان توجه جدی است. هدف از نگارش این مقاله تعیین رابطه ی حمایت اجتماعی با خودکارآمدی سالمندان آسایشگاه های شهر تهران در سال 1394 و نقش حمایت اجتماعی در پیش بینی خودکارآمدی سالمندان بود.

در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی که به روش مقطعی انجام پذیرفت، جامعه ی پژوهش شامل کلیه ی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران در سال 1394 بود. نمونه ی این پژوهش 217 نفر محاسبه شد. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. برای گرد آوری داده ها از پرسشنامه ی دموگرافیک، پرسشنامه ی حمایت اجتماعی وکس و مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE-10) استفاده شد. پس از تکمیل پرسشنامه ها و گرد آوری آنها، داده ها توسط نرم افزار SPSS شدند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

در این پژوهش 217 سالمند 60 تا 95 ساله (144 زن و 73 مرد) حضور داشتند. یافته های پژوهش نشان داد که میانگین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندی شهر تهران به ترتیب 75/9±23/32 و 00/4±68/17 بود. نتایج آزمون همبستگی نشان داد که حمایت اجتماعی با خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران رابطه ی مثبت و معنادار دارد (008/0=p) و بیش از 4 درصد واریانس خودکارآمدی توسط حمایت اجتماعی تبیین می شود.

بر اساس یافته های مطالعه وضعیت حمایت اجتماعی در سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران در حد متوسط و خودکارآمدی آنان پایین بود. لذا به دست اندرکاران و مسئولان ذیربط پیشنهاد می شود برای افزایش خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه های شهر تهران توجه ویژه ای به مقوله ی حمایت اجتماعی و راهکارهای ارتقای آن داشته باشند.