بررسی ارتباط ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس در سونوگرافی با آزمون های بالینی و کیفیت عملکردی شانه و نتایج حاصل از MRI در بیماران مبتلا به پارگی نسبی عضله سوپرااسپیناتوس

پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس از شایع ترین علل تاندینوپاتی های روتاتورکاف و دردهای شانه است. در شک به این اختلال به دنبال شرح حال و معاینه فیزیکی، MRI از روش های استاندارد تشخیصی است. با وجود آنکه سونوگرافی می تواند در تشخیص پارگی های کامل سوپرااسپیناتوس آزمون تشخیصی قابل قبولی باشد، ولی در اینکه آیا در پارگی نسبی تاندون های شانه، روش تشخیصی قابل قبولی باشد، نظرات مختلفی وجود دارد. لذا بر آن شدیم تا با انجام آزمون های بالینی و کیفیت عملکردی شانه و مقایسه ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس در سونوگرافی با نتایج MRI در بیماران مبتلا به پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس صحت این روش تشخیصی را ارزیابی نماییم. در این مطالعه مقطعی در فاصله بهمن ماه 1392 تا بهمن ماه 1395، در 58 بیمار با شکایت درد شانه که معیار های ورود به مطالعه را دارا بودند، آزمون های عملکرد شانه شامل Jobe، Hawkins، Neer، O'Brien، Lift Off و Belly Press انجام شد. کیفیت عملکردی شانه با دو پرسش نامه DASH و WORC سنجیده و ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس با سونوگرافی اندازه گیری شد و پس از آن نتایج با یافته های MRI مقایسه و ارتباط آن ها آنالیز گردید. 58 بیمار بررسی شدند که 81% مونث بودند و میانگین سنی بیماران 55.53 سال بود. ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس بر اساس تست کولموگروف – اسمیرنوف توزیع نرمال داشت (2/0p=). به همین علت با آنالیز واریانس ضخامت تاندون بر اساس نتایج آزمون ها مقایسه شد که تفاوت معناداری را نشان نمی داد (05/0p>). ارتباط آزمون های بالینی و کیفیت عملکردی شانه با افزایش ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس بیماران با کمک آزمون رگرسیون بررسی شد که معنادار نبود (05/0p>). نتایج به دست آمده بر اساس ضخامت سوپرا اسپیناتوس با یافته های به دست آمده از MRI مقایسه شد و علی رغم بالاتر بودن متوسط ضخامت تاندون عضله در موارد پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). با توجه به یافته ها، در موارد پارگی های نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس علاوه بر آزمون های بالینی و بررسی کیفیت عملکردی، جهت تایید تشخیص انجام آزمون های پاراکلینیک چون MRI و سونوگرافی لازم است.